หนังสือโปรโมชั่น

ไข่จากฟาร์มอารมณ์ดี เบอร์ใหญ่คัดพิเศษ รสหวาน กินแล้วอารมณ์ดี เตชินท์วางแผนจับแก้วตามาเป็นเมีย ด้วยการสร้างเรื่องว่า เขาโดนแม่จับแต่งงาน ทางออกที่ดีต้องหาเมียให้ได้ก่อนแม่จะจับแต่งงานกับคนที่เขาไม่เต็มใจ แก้วตายอมช่วยถือว่าเคยเป็นเพื่อนกัน เบื้องลึกเธอแอบชอบเขามานาน คงไม่ทิ้งโอกาสดีๆ จึงตกลงยอมรับข้อเสนอจ้างเป็นเมีย แต่ทำไมถึงจดทะเบียนสมรสจริงละทีนี้ แค่เล่นละครไม่ใช่เหรอ เอ้า จดก็จดไม่เห็นจะกลัวเลย สะใภ้ขี้ไก่อย่างเธอจะทำให้แม่ผัวสมองแตกตาย หรือสงครามใหญ่จะเกิดกันแน่

เคยไหม? เพื่อนเมานอนเต็มห้อง แต่เจ้าของห้องกลับเมารัก..แอบแซ่บกัน อย่างหวาดระแวง จวนเจียน จะถึงฝัง ก็ดันถูกขัดจังหวะ แต่ทว่า.ทั้งมันส์และตื่นเต้น ..จริงไหม?

“เธอมันก็แค่นางบำเรอขัดดอก อย่าบีบน้ำตาเรียกราคาให้มากหน่อยเลย" ครั้งหนึ่งคนพูดเคยเป็นสุภาพบุรุษแต่ความผิดหวังทำให้เขากลายเป็นเสือที่พร้อมจะขย้ำเหยื่ออย่างเธอ” ชายหนุ่มซุกหน้าลงกับคอยาวระหงของหญิงสาว เขาซุกไซร้มันอย่างรุนแรงรุกขึ้นจากข้างเตียง ขึ้นมาคร่อมคนร่างบางไว้ หญิงสาวที่กำลังตกใจตื่นกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ที่มันดังอยู่ข้างในหัวใจ แต่มันก็สุดที่จะกลั้นมันไว้จริงๆ

***การแต่งงานแบบที่ผู้ใหญ่ต้องการ ทำให้หญิงสาวไม่เคยเชื่อมั่นในชีวิตคู่ของเธอ*** หนูนาไม่รู้ว่าคำพูดของสามีมันใช่คำบอกรักไหมเธอยังไม่มั่นใจในตัวเขา เพราะเธอไม่รู้เลยว่าเขารักเธอหรือแค่ทำตามหน้าที่ เวลาเท่านั้นที่คงจะพาคำตอบมาให้ หญิงสาวข่มตาให้หลับเพราะอยากให้เช้าไวๆ เธออยากเห็นบ้านของเธอกับเขาจะแย่อยู่แล้ว “คำว่ารักที่เธอรอฟัง แต่เขากลับไม่เคยพูดมันออกมา”

ปาลิดาสาวนักเรียนนอก เธอถูกส่งให้ไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่บิดาของเธอเลือกที่จะมีภรรยาใหม่ การจากไปอย่างไม่ทันตั้งตัวของบิดา ที่ปาลิดาเหลือเพียงคนเดียว ทำให้เธอต้องเดินทางกลับมาด้วยความแค้น อัสมาแม่เลี้ยงของเธอ บอกถึงสาเหตุของการเกิดอุบัติเหตุในครั้งนี้ ว่าเกิดจากความเครียดที่ถูกเพื่อนรักหักหลัง เธอเชื่อทุกคำที่อัสมาบอก ----แล้วการแก้แค้นก็เริ่มขึ้น ---- แต่....เขาผู้เป็นลูกชายของศัตรู กับเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย ความแค้นจะสำเร็จไหม เมื่อลูกชายศัตรู ทั้งหล่อและแสนอบอุ่นถึงปานนั้น เขมกรจะถูกใช้เป็นเครื่องมือ ในการแก้แค้นครั้งนี้ หรือสุดท้ายเขาจะเป็นน้ำที่ดับไปในตัวปาลิดา หญิงสาวที่มีแต่คำว่าแก้แค้นฝังความคิดของเธออยู่ ***ขอบคุณทุกคน ที่สนับสนุนเป็นกำลังใจ ให้ปะหนันนะคะ***

อยากได้พี่ ผมเลยต้องยั่ว..ความสัมพันธ์สุดแซ๋บที่แอบซ่อน ยั่วจนได้เขามา แต่ความสัมพันธ์กลับคลุมเครือเก็บซ้อน ด้วยเหตุผลความเชื่อบางอย่าง ทั้งที่ แซ๋บซี๊ดทุกลีลา เวลาอยู่ด้วยกัน รักที่หลบซ่อนจะเดินต่อหรือพอแค่นี้ กับเด็กจอม...ยั่ว

เก้าทัพแอบชอบน้ำไนล์ ตั้งแต่ มอปลาย หนึ่งฝ่ายไม่กล้า อีกคนก็เอาแต่รอ จนสุดท้ายก็เรียนจบ 10ปีต่อมาที่งานเลี้ยงคืนสู่เหย้า เขาสองคนได้พบกันอีกครั้ง ในวันที่เป็นผู้ใหญ่และผ่านอะไรในชีวิตมาพอสมควร คืนนั้นสองคนเปิดใจคุยกันแบบแซ๋บซี๊ด เสิร์ฟส่งประสบการณ์ความเสียวให้อีกผ่ายไม่มีกั๊ก หวังเพียงสักครั้งกับคนที่เคยชอบแล้วก็แยกย้าย.. แต่ทว่าสองหัวใจอยากจะสานต่อ..และคำว่า รอ.จะสิ้นสุด จนได้อยู่ด้วยกันไหม?

การเสียคนรักกระทันหัน ทำให้เขาป่วยซึมเศร้า จนนกเขาไม่ขัน วันหนึ่งเมื่อเขาโทรเรียกช่างมาช่อมบ้าน แต่กลับได้ฟังเสียงครางเซ็กซ์โฟน จนน้ำพุ่ง หนึ่งหัวใจที่สาหัส กับหนุ่มหน้าใส ผู้เจอแฟนเซ็กซ์ประหลาด ไม่เคยสัมผัส แต่ให้เขาร้องครวญครางทางโทรศัพท์ สองคนได้พบเจอกันเพราะเสียงเซ็กซ์โฟน ใครจะไปคิดว่าเซ็กซ์ประหลาดที่อดีตแฟนให้เขาทำ มันจะช่วยเยียวยาหัวใจให้ใครคนหนึ่ง จนลุ่มหลงเพียงตัวเขา

บทรัก วัยใส ไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน ย่อมหวาดหวันตื่นกลัว บทรัก วันทำงาน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ บทรัก ครอบครัว เข้าใจในรสรัก และพร้อมจะเดินไปด้วยกัน ในทุกๆทวงท่าลีลารัก เนื้อหา เกี่ยวกับเรื่องบนเตียง(NC18+) ในแต่ละช่วงเวลาของชีวิต ครั้งแรก ทำงาน และมีครอบครัว ผู้แต่งไม่ได้ตั้งชื่อตัวละคร ใช้เพียง เธอ กับ เขา เพราะเจตนาให้ผู้อ่านได้ใส่ชื่อในจินตนาในการอ่านการเองจ้า

กามนิต หรือDer Pilger Kamanita ในภาษาเยอรมัน กามนิตเป็นวรรณกรรมประเภทนวนิยายอิงพระพุทธศาสนาที่มีชื่อเสียงมาก ประพันธ์ใน ค.ศ. ๑๙๐๖ โดยคาร์ล แอดอล์ฟ เกลเลอโรป นักประพันธ์ ชาวเดนมาร์ก ผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมใน ค.ศ. ๑๙๑๗ หนังสือกามนิตได้รับการยกย่องให้เป็นหนังสือดี ๑๐๐ เล่มที่คนไทยควรอ่าน ฉบับภาษาไทยแปลโดยเสฐียรโกเศศนาคะประทีป ในปี พ.ศ. ๒๔๗๓ โดยแปลจากฉบับภาษาอังกฤษ (The Pilgrim Kamanita) ซึ่งแปลมาจากต้นฉบับภาษาเยอรมัน (Der Pilger Kamanita) อีกทอดหนึ่ง ในเรื่องกามนิต กล่าวถึงบุรุษผู้หนึ่งผู้ซึ่งมีนามว่า กามนิต ผู้ที่หวังจะได้เข้าพบสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพื่อจะได้ขจัดความทุกข์ต่าง ๆ ที่ตนได้เผชิญมา และเพื่อจะได้พบกับความสุขอันเป็นนิรันดร์ ในระหว่าง การเดินทางไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้านั้น กามนิตได้เข้าขอพักที่บ้านของช่างปั้นหม้อท่านหนึ่งเป็นการชั่วคราว และในวันเดียวกันนั้นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ได้เสด็จมาขอพักอาศัยที่บ้านหลังนั้นด้วยพอดี กามนิตจึงได้มีโอกาสเล่าเรื่องของตนเองและสนทนาธรรมกับพระพุทธเจ้าโดยที่ไม่รู้เลยว่า สมณะที่สนทนาอยู่นั้นคือพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั่นเอง เรื่องราวดำเนินส่วนแรกเป็นภาคพื้นดิน และต่อในส่วนหลังเป็นภาคสวรรค์ กามนิตได้เสียชีวิตระหว่างเดินทางเพื่อจะได้พบสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ไปเกิดเป็นเทวดาและพบกับวาสิฏฐี ทั้งสองได้เล่าเรื่องราวชีวิตหลังความรักในโลกมนุษย์ ประสบการณ์แห่งการไขว่คว้าหากันจนได้มาพบเจอ พุทธศาสนา ตลอดจนการเห็น การเกิดดับของสรรพสิ่งที่แม้แต่สวรรค์และพรหมก็หลีกหนีไม่พ้นความเปลี่ยนแปลง มีแต่บรมสุขแห่งพระนิพพานที่เป็นทางออกแห่งการเดินทางอันยาวนานนี้ วาสิฏฐีได้เข้าถึงความจริงนี้ก่อน ทำให้กามนิตได้รู้ว่าบุคคลที่ตนพบในบ้านช่างปั้นหม้อและได้ให้สัจธรรมแห่งความจริงไว้พิจารณาคือใคร การไม่ต้องเวียนว่ายอีกต่อไปเป็นเช่นไรในที่สุด ในเรื่องกามนิตนี้ มีกามนิตและวาสิฏฐีเป็นตัวเอก และนอกจาก พระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ยังมีองคุลิมาล พระอานนท์ และพระสารีบุตรปรากฏในเรื่องอีกด้วย เป็นการเชื่อมโยงหลักธรรมในพุทธศาสนากับ ความจริงแห่งความรักได้อย่างลึกซึ้งและกินใจ เดิมหนังสือไม่ได้มีการ แบ่งเล่มเป็นสองภาค แต่ได้มีการแบ่งภาคเพื่อให้นักเรียนได้ศึกษาทำ ความเข้าใจส่วนภาคสวรรค์และประเด็นเรื่องนักบวชหญิงและภิกษุณี

"ซวยงัก" เป็นนิยายอิงพงศวดารจีนสมัยราชวงศ์ซ่ง (พ.ศ.๑๕๐๓-๑๘๑๙) ตัวเอกของเรื่องชื่อว่า "เยว่เฟยหรืองักฮุย" มีฉายาว่า ผงกื้อ เกิดในตระกูลยากจน แต่เยว่เฟยมีความกตัญญู รักในการศึกษา ได้เป็นทหารและไปปราบกบฎหลีเซ้ง จนพระเจ้าซ่งเกาจง ทรงมีพระราชหัตถเลขา ๔ อักขระความว่า เยว่เฟย ผู้ซื่อสัตย์จงรักภักดี เป็นธงพระราชทาน แต่ในภายหลัง เยว่เฟยถูกใส่ร้ายและถูกฆ่าเสียเมื่ออายุ ๓๙ ปี ผู้เรียบเรียงมองว่าเยว่เฟย เป็นผู้ที่น่าเลื่อมใส เป็นยอดคนผู้รักชาติ คุณธรรมของท่านเยว่เฟย มีความน่าเลื่อมใสสูงสุด เยว่เฟย เกิดในราชวงศ์ซ่งเหนือ บริเวณที่ปัจจุบันนี้ คือ อำภอทางยิง เมืองอันหยาง มณฑลเหอหนาน เมื่อครั้งยังเล็ก ณ บ้าน เกิดของเขาเกิดอุทกภัยใหญ่จากการแตกของเขื่อนกั้นแม่น้ำฮวงโห มารดาของเยว่เฟยต้องอุ้มบุตรชายไว้ในอ้อมกอด อาศัยซุกตัวอยู่ในโอ่งลอยตามน้ำไปเรื่อย ๆ เพื่อรักษาชีวิตให้รอด เมื่อล่วงเข้าสู่วัยหนุ่ม ในภาวะที่ประเทศกำลังตกอยู่ในวิกฤตเนื่องจากฮ่องเต้สองพระองค์ของราชวงศ์ซ่งเหนือ คือ ซ่งฮุยจง และซ่งชินจง ถูกพวกจิน (ค.ศ. ๑๑๑๕-ค.ศ. ๑๒๓๔) จับตัวไปเป็นเชลยศึก จนในที่สุดนำมาสู่จุดจบของราชวงศ์ซ่งเหนือ เยว่เฟยเมื่อพบเห็นกับเหตุการณ์ เช่นนี้จึงตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่าจะต้องกอบกู้ดินแดนที่สูญเสียและชาติกลับคืนมาให้ได้ ความตั้งใจนี้เมื่อประกอบกับการสนับสนุนมารดา เขาจึงสมัครเข้าเป็นทหารรับใช้ให้กับราชวงศ์ซ่งใต้ (ค.ศ. ๑๑๒๗ ค.ศ. ๑๒๗๙) ที่ขณะนั้นฮ่องเต้คือ ซ่งเกาจง ได้ย้ายเมืองหลวงหนีมาทางใต้ จากเปี้ยนเหลียง (ปัจจุบันคือเมืองไคเฟิง) มาอยู่ที่หลินอัน (ปัจจุบันคือเมืองหางโจว) โดยก่อนที่เยว่เฟยจะออกจากบ้านไปรับใช้ชาติ มารดาได้สลักอักษรจีน ๔ ตัวไว้ที่กลางแผ่นหลังของบุตรชาย ความว่า จิงจงเป้ากว๋อ แปลว่า ซื่อตรง ภักดี ตอบแทน ชาติ เยว่เฟยแต่งงานสองครั้ง โดยครั้งแรกตอนอายุ ๑๘ กับภรรยาแซ่หลิว หลังจากนั้น ๑ ปีให้กำเนิดงักฮุง ถัดมาอีก ๗ ปีให้กำเนิดงักลุย ภายหลังเยว่เฟยรับราชการทหารออกชายแดนตลอดประกอบบ้านเกิดถูก กิมก๊กยึดครองขาดการติดต่อ เยว่เฟยอายุประมาณ ๒๖-๒๗ ได้แต่งานใหม่อีกครั้งกับภรรยาแซ่หลี่ให้กำเนิดบุตรอีก ๓ คนคือ งักเส็ง, งักซึง, งักซัง บุตร ๑. งักฮุง (岳雲) ๒. งักลุย (岳雷) ๓. งักเส็ง (岳霖) ๔. งักซึง (岳震) ๕. งักเท็ง (岳霆) ๖. บุตรีงักอางเนี้ย (岳安娘) ๗. บุตรีงักเซียวเออ (岳孝娥) หลาน ๑. งักโพว (岳甫) บุตรของงักฮุง ๒. งักซิง (岳申) บุตรของงักฮุง ๓. งักกอ (岳珂) บุตรของงักเส็ง การรับราชการ เมื่อเข้ารับราชการทหาร เยว่เฟยที่พกความมุ่งมั่นไว้เต็มเปี่ยมก็แสดงความกล้าหาญและสามารถรบชนะสังหารข้าศึกไปเป็นจำนวนมาก จนกระทั่งผลงานไปเข้าตาแม่ทัพนาม จงเจ๋อ ต่อมาแม่ทัพจงเจ๋อก็ถ่ายทอดวิชาความรู้ในการทำศึกสงครามนานาประการให้กับเยว่เฟยโดยหมดสิ้น โดยหวังว่าเยว่เฟยจะเป็นกำลังสำคัญในการกู้ชาติต่อไป หลังจากที่แม่ทัพจงเจ๋อเสียชีวิต เยว่เฟยก็ได้เป็นผู้สืบทอดในตำแหน่งแม่ทัพต่อ และสร้างผลงานจนได้ดำรงแม่ทัพใหญ่ในตำแหน่ง เจี๋ยตู้สื่อ เมื่ออายุเพียง ๓๒ ปี เท่านั้น แต่ทั้งนี้เยว่เฟยก็มิได้แสดงอาการยโสโอหัง ต่อตำแหน่งใหญ่ของตัวเองแต่อย่างใด ครั้งหนึ่งฮ่องเต้เคยออกปากว่าจะสร้างจวนหลังใหม่ให้ เยว่เฟยกลับตอบปฏิเสธโดยกล่าวตอบฮ่องเต้ไปว่า บ้านเมืองยังไม่สงบ จะให้นึกถึงบ้านตัวเองได้อย่างไร เมื่อก้าวขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่ ชื่อเสียงของเยว่เฟยก็ยิ่งขจรขจาย โดยเฉพาะในแง่ของความเข้มงวดและระเบียบวินัยของกองทัพ มีอยู่ครั้งหนึ่งขณะที่ฝึกซ้อมการรบอยู่นั้น เมื่อบุตรชาย (เย่ว์หยุน) ของเยว่เฟยบังคับม้าศึกควบขึ้นเนินลาดแล้วเกิดบังคับม้าไม่อยู่จนทั้งคนทั้งม้าเสียหลักล้มลง ด้านเยว่เฟยเมื่อทราบดังนั้นก็มิได้แสดงความอาทรต่อบุตรของตัวเองเหนือกว่าพลทหารนายอื่นแต่อย่างใด ออกคำสั่งให้ดำเนินการลงโทษบุตรชายของตนไปตามกฎระเบียบ มากกว่านั้น สิ่งที่ทำให้กองทัพของเยว่เฟยครองใจชาวบ้านมากไปกว่านั้นก็คือ ความซื่อสัตย์ และ ซื่อตรง เมื่อพบว่าพลทหารขอเชือกปอจากชาวบ้านหนึ่งเส้นเพื่อนำมามัดไม้ฟืน เยว่เฟยก็สั่งให้ลงโทษพลทหารผู้นั้น ขณะที่เมื่อกองทัพของเยว่เฟยผ่านไปยังหมู่บ้านใดก็จะตั้งค่ายนอนกันริมทาง แม้ชาวบ้านเชิญให้เหล่าทหารเข้าไปพักผ่อนในบ้านอย่างไรก็ไม่ยินยอม ด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่เลื่องลือกันไปทั่วว่าในกองทัพของเยว่เฟยมีคำขวัญที่ได้รับการปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดประการหนึ่ง คือ "แม้ต้องหนาวตายก็ไม่ขอเบียดเบียนบ้านชาวประชา แม้ต้องอดตายก็จะไม่ปฏิบัติตัวเยี่ยงโจร" ในด้านความสัมพันธ์ระหว่างเยว่เฟยกับเหล่าทหารในกองทัพก็เป็นไปด้วยความแนบแน่นยิ่ง โดยเมื่อมีพลทหารคนใดป่วยเยว่เฟยก็จะไปเยี่ยมด้วยตัวเอง พร้อมส่งคนไปให้การดูแลครอบครัวของพลทหารผู้นั้น ขณะที่หากเบื้องบนตบรางวัลอะไรให้มา เยว่เฟยก็จะจัดสรรแบ่งปันให้ พลทหารของตนอย่างเท่าเทียมโดยที่ไม่คำนึงว่าจะเหลือตกถึงตนเองหรือไม่ ด้วยเหตุฉะนี้ กองทัพของเยว่เฟยจึงมีความแข็งแกร่งอย่างยิ่ง และเมื่อประกอบกับความรู้ความสามารถในด้านสงครามของเยว่เฟยแล้วก็ทำให้ในการรบทุกครั้งกับชนเผ่าจินนั้น กองทัพเยว่เฟยได้รับชัยชนะอยู่เสมอๆ จน พวกจินนั้นเกิดความเกรงกลัวอย่างมาก จนกระทั่งมีคำกล่าวกันว่า "โยกภูเขานั้นง่าย คลอนทัพเยว่เฟยนั้นยากยิ่ง" ทัพเยว่เฟยประสบชัยชนะกรีฑาทัพขึ้นภาคเหนือเพื่อยึดดินแดนคืนได้มากมาย บุกจนกระทั่งตั้งทัพอยู่ห่างจากเมืองหลวงเดิมเพียง ๒๐ กิโลเมตรเท่านั้น ต่อมาถูกใส่ความ เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ฉินฮุ่ยขุนนางกังฉิน ผู้ซึ่งประจบสอพลอฮ่องเต้ซ่งเกาจงจนได้ดำรงตำแหน่งอัครมหาเสนาบดี จึงกราบทูลต่อองค์ฮ่องเต้ว่าทัพของเยว่เฟยนั้นเป็นอุปสรรคต่อการเจรจา สงบศึกกับเผ่าจิน ด้านฮ่องเต้ซ่งเกาจง ก็เชื่อในคำของฉินฮุ่ย และออกโองการบัญชาให้เยว่เฟยถอนทัพกลับมายังเมืองหลวง ทางฝั่งเยว่เฟยแม้จะทักท้วงและออกอาการดื้อดึงเช่นไรก็ไม่สำเร็จ จนกระทั่งพระบัญชาของฮ่องเต้ส่งมาเป็นฉบับที่ ๑๒ เยว่เฟยจึงถอดใจ พร้อมกับทอดถอนใจรำพึงกับตัวเองด้วยความช้ำใจอย่างสุดแสนว่า ความพากเพียร ๑๐ ปีของตนกลับต้องกลายเป็นเพียงเถ้าธุลีในพริบตา เมื่อเยว่เฟยปฏิบัติตามพระบัญชาถอนทัพกลับมายังเมืองหลวง ฉินฮุ่ยก็ใส่ร้ายว่าเยว่เฟยนั้นมักใหญ่ใฝ่สูง คิดการณ์ใหญ่จะก่อกบฏล้มล้างราชสำนัก เยว่เฟยได้ฟังดังนั้นก็ไม่โต้ตอบอะไรด้วยคำกล่าวอะไร เพียงแต่คลายชุดท่อนบนของตนออก เผยให้ฉินฮุ่ยเห็นถึงคำว่า "จิงจงเป้ากว๋อ" อักษรสี่ตัวที่มารดาสลักไว้ด้านหลัง ขุนนางกังฉินเมื่อเห็นดังนั้นก็ชะงัก เอ่ยปากอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว อย่างไรก็ตาม ฉินฮุ่ยก็ยังไม่ยอมลดละความพยายามในการป้ายสีเยว่เฟยต่าง ๆ นานา แม้จะตรวจไม่พบความผิดใด ๆ ก็ตาม แต่ในที่สุดฉินฮุ่ยก็ปั้นเรื่องจนทำให้เยว่เฟยต้องถูกโทษประหารในที่สุด โดยเมื่อมีขุนนางฝ่ายเยว่เฟยคนอื่น ๆ ทักท้วง และตั้งคำถามฉินฮุ่ยว่ามีหลักฐานในการกล่าวโทษเยว่เฟยหรือไม่ ฉินฮุ่ยก็ตอบว่า "อาจจะมีก็ได้" คำตอบของฉินฮุ่ยที่ว่า "อาจจะมีก็ได้" นี้ ภายหลังกลายเป็นศัพท์ที่ถูกจารึกไว้ต่อ ๆ มาว่ามีความหมาย คือการให้ร้ายผู้อื่นโดยปราศจากหลักฐาน จากวีรกรรมของเยว่เฟย ได้รับการยกย่องทั้งอักษรศาสตร์ และยุทธศาสตร์ ยากจะหาใครเสมอเหมือน นิยายเรื่องนี้จะให้ความสนุกสนาน ความบันเทิง สาระอันประเทืองปัญญาให้งอกงามททั้งนี้ในวันที่เยว่เฟยถูกประหารชีวิต ก็มีพลเมืองดีที่รู้เรื่องราวและเคารพรักในตัวเยว่เฟยนำศพของเขามาทำพิธีฝังศพ โดยเวลาต่อมาได้มีการเคลื่อนย้ายหลุมฝังศพของเยว่เฟยมาตั้งไว้ริมทะเลสาบซีหู ณ เมืองหางโจว ณ ปัจจุบัน ศาลเจ้าเยว่เฟยที่ริมทะเลสาบซีหู เป็นสถานที่ท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์แห่งหนึ่งของจีน พร้อมกับได้มีการสร้างรูปปั้นทองแดงฉินฮุ่ยและภรรยาเพื่อให้ผู้คนถุยน้ำลายใส่เพื่อเป็นการประณามด้วย เยว่เฟย ได้รับยกย่องให้เป็นเทพเจ้าแห่งความซื่อสัตย์มาอย่างช้านาน จนกระทั่งในยุคราชวงศ์ชิงจึงมีการเปลี่ยนเป็นกวนอู ด้วยเหตุผลทางการเมือง เนื่องจากชาวแมนจู ซึ่งเป็นผู้ปกครองในยุคราชวงศ์ชิง ต้องการให้ชาวฮั่น ซึ่งเป็นชนส่วนใหญ่เลิกอุดมการณ์ในการต่อต้านตน เนื่องจากเยว่เฟยนั้นมีศัตรูคู่แค้นคือ ชนเผ่านอกด่าน แต่ขณะที่กวนอูและจ๊กก๊กไม่มีพฤติกรรมเช่นนี้ ซ้ำบางครั้งยังใช้ชนต่างเผ่าเป็นประโยชน์เสียด้วยซ้ำ เยว่เฟย (สำเนียงแต้จิ๋ว) หรือ เยว่ เฟย์ (สำเนียงจีนกลาง ) เป็นนักรบกู้ชาติคนสำคัญซึ่งมีชื่อเสียงมากผู้หนึ่งในประวัติศาสตร์ประเทศจีน มีชีวิตอยู่ในยุคราชวงศ์ซ่งใต้ เป็นแม่ทัพผู้ต่อต้านการรุกรานของชนเผ่าจิน ถูกใส่ความโดยศัตรูทางการเมืองจนต้องโทษประหารชีวิต หลังจากนั้นจึงได้รับยกย่องเป็นแบบอย่างแห่งความซื่อสัตย์ในวัฒนธรรมจีน ในปี ค.ศ. ๑๑๓๔ จักรพรรดิซ่งเกาจงได้พระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เป็น อู่ชางเสี้ยนไคกว๋อจึ (武昌縣開國子) ถัดมาเดือนกุมภาพันธ์ ปีที่๒ ได้พระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เป็น อู่ชางจวินไคกว๋อโหว (武昌郡開國侯) ในปีเดียวกันเดือนกันยายนได้พระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เป็น อู่ชางจวินไคกว๋อกง (武昌郡開國公) ภายหลังในปี ค.ศ.๑๒๐๔ จักรพรรดิซ่งหนิงจงได้ยกย่องวีรกรรมของ เยว่เฟยและพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เป็น งักอ๋อง โดยเนื้อความในราชโองการว่า เยว่เฟยจงรักภักดีสละชีพเพื่อชาติ เกียรติประวัติสืบมา ถึงแม้กลับมารับราชการ ยังไม่เสร็จสิ้นการยกย่องสรรเสริญ พระราชทานบรรดาศักดิ์กรณีพิเศษเป็นอ๋อง "岳飛忠義殉國，風烈如存，雖巳追復原官，未盡褒嘉之典，可特與追封王爵"

คำอธิบายตำราทางยกทัพ ตำราทางยกทัพที่พิมพ์ในสมุดเล่มนี้ มีเนื้อความปรากฎในต้นฉบับ ประกอบกับหนังสือพระราชพงศาวดารว่า รวบรวมในรัชกาลที่ ๒ คราวเตรียมจะรบกับพม่าเมื่อปีมะโรง พ.ศ. ๒๓๖๓ เรื่องมุลเหตุที่เกิดเตรียมการสงครามคราวนี้ในหนังสือพงศาวดารทั้ง ๒ ฝ่ายยุติต้องกันว่า เมื่อปีเถาะ พ.ศ. ๒๓๖๒ พระเจ้าปะดุง ซึ่งได้ทำสงครามขับเคี่ยวมากับไทยในรัชกาลที่ ๑ นั้น สิ้นพระชนม์ จักกายแมงราชนัดดาได้รับรัชทายาท แลเมื่อพระเจ้าจักกายแมงขึ้นครองราชสมบัติ ไพร่บ้านพลเมืองไม่เปนปรกติ พระเจ้าจักกายแมงเกรงจะเกิดขบถขึ้นในแผ่นดินพม่า พอถึงปีมะโรง พ.ศ. ๒๓๖๓ ได้ข่าวออกไปถึงเมืองอังวะว่า ที่ในเมืองไทยเกิดไข้อหิวาตะกะโรค ผู้คนล้มตายระส่ำระสายมาก พระเจ้าจักกายแมงเห็นเปนโอกาศจึงคิดจะยกกองทัพมาตีเมืองไทย ให้ราษฎรเห็นว่าเข้มแขงในการศึกสงครามเหมือนเช่นพระเจ้าปะดุงผู้เปนไอยกา แลครั้งนั้นประจวบเวลาเจ้าพระยาไทรปะแงรันเกิดวิวาทกับตนกูสนูน้องชาย ซึ่งเปนที่พระยาอภัยนุราชเจ้าเมืองสตูล เจ้าพระยานคร (น้อย) เข้ากับพระยาอภัยนุราช เจ้าพระยาไทรปะแงรันจึงเอาใจออกหากไปเข้ากับพม่า รับว่าถ้าพม่ายกกองทัพมาตีเมืองไทยเมื่อใด เจ้าพระยาไทร ฯ จะยกกองทัพตีขึ้นมาทางเมืองนครอิกทาง ๑ พระเจ้าจักกายแมงเห็นได้ที จึงให้เกณฑ์คนในหัวเมืองพม่า ตลอดจนเมืองแปรแลหัวเมืองมอญข้างฝ่ายใต้ ให้หวุ่นคยีมหาเสนาบดีเปนแม่ทัพใหญ่ หวุ่นคยีนรทาเปนปลัดทัพ มาตั้งประชุมพลแลรวบรวมเสบียงอาหารที่เมืองเมาะตมะ อย่างเคยเตรียมทัพที่ยกมาตีเมืองไทยครั้งก่อน ๆ ในขณะนั้น กองมอญอาทมาตข้างฝ่ายไทยออกไปตระเวนด่านตามเคย พวกกองอาทมาตเข้าไปถึงเมืองเร้ ซึ่งเปนหัวเมืองมอญ อยู่ข้างเหนือเมืองทวาย พบพม่าที่ถือท้องตราลงมาเกณฑ์คนเข้ากองทัพ จึงจับตัวแลได้ท้องตราพม่าเข้ามาส่งยังกรุงเทพ ฯ เมื่อเดือน ๑๑ ปีมะโรงโทศกนั้น พระบาทสมเด็จ ฯ พระพุทธเลิศหล้านภาไลย จึงโปรด ฯ ให้เกณฑ์กองทัพ ๕ ทัพ แต่จำนวนพลเท่าใดหาปรากฎไม่ กองทัพที่ ๑ พระเจ้าลูกยาเธอ กรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ คือพระบาทสมเด็จ ฯ พระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว เปนแม่ทัพยกไปตั้งอยู่ตำบลปากแพรกที่ตั้งเมืองกาญจนบุรีบัดนี้ คอยต่อสู้กองทัพพม่าที่จะยกเข้ามาทางด่านพระเจดีย์สามองค์ทัพ ๑ กองทัพที่ ๒ พระเจ้าน้องยาเธอ กรมหมื่นศักดิพลเสพ คือกรมพระราชวังบวร ฯ ในรัชกาลที่ ๓ ยกไปตั้งอยู่ที่เมืองเพ็ชรบุรี คอยต่อสู้กองทัพพม่า ที่จะยกเข้ามาทางด่านสิงขรทัพ ๑ กองทัพที่ ๓ เปน กองทัพน้อย ให้เจ้าพระยาวงศาสุรศักดิ์เปนแม่ทัพ ตั้งอยู่ที่เมืองราชบุรี คอยต่อสู้กองทัพพม่าที่จะยกมาจากเมืองทวายทัพ ๑ กองทัพที่ ๔ เห็นจะเปนกองทัพน้อย ให้พระยากลาโหมราชเสนาไปตั้งรักษาเมืองกลางทัพ ๑ กองทัพที่ ๕ เตรียมไว้ที่เมืองนครศรีธรรมราช ให้เจ้าพระยานคร (น้อย) เวลานั้นยังเปนแต่พระยานคร ฯ เปนแม่ทัพ พระยาวิชิตณรงค์เปนปลัดทัพ พระพงศ์นรินทร์เปนยกรบัตรทัพ คอยต่อสู้ข้าศึกที่จะยกมาตีหัวเมืองปักษ์ใต้ทัพ ๑ เข้าใจว่ายังมีกองทัพที่ ๖ อิกทัพหนึ่ง ซึ่งมิได้ปรากฎในจดหมายเหตุ มีแต่เค้าเงื่อนในระยะทางยกทัพฝ่ายเหนือที่พิมพ์ในสมุดเล่มนี้ ดูเหมือนเจ้านายจะเปนแม่ทัพ สันนิษฐานว่าเห็นจะเปน เจ้าสามกรมซึ่งเปนโอรสกรมพระราชวังหลัง คือกรมหมื่นนราเทเวศร์ กรมหมื่นนเรศร์โยธี กรมหมื่นเสนีบริรักษ์ พระองค์ใดพระองค์หนึ่งฤาทั้ง ๓ พระองค์ด้วยกัน ขึ้นไปตั้งอยู่ที่ตำบลบ้านแคแขวงเมืองตาก จึงเรียกในระยะทางที่สำรวจว่าตำหนักบ้านแค กองทัพนี้คอยต่อสู้พม่าที่จะยกเข้ามาทางด่านแม่ละเมา แลช่วยรักษาเมืองเชียงใหม่เผื่อพม่าจะยกมาตีทางนั้นด้วย มีชื่อตำหนักมั่นอยู่ในระยะทางที่สำรวจอิกแห่งหนึ่ง อยู่ในชานเมืองเชียงใหม่ทีเดียว บางที่จะโปรดให้เจ้านายใน ๓ พระองค์นั้นขึ้นไปตั้งอยู่ที่เมืองเชียงใหม่พระองค์ ๑ ก็จะเปนได้ ในคราวเตรียมรบพม่าซึ่งกล่าวมานี้ ที่สำรวจระยะทางสำหรับยกกองทัพและส่งเสบียงอาหารถึงกัน ดังปรากฎอยู่ในสมุดเล่มนี้ แต่การที่เตรียมรบพม่าครั้งนั้นหาได้รบกันไม่ ได้ความปรากฏในพงศาวดารพม่าว่า แม่ทัพพม่าให้คนเข้ามาสอดแนม ได้ความว่ามีกองทัพไทยออกไปตั้งสกัดอยู่ เห็นว่าไทยรู้ตัวก็ไม่อาจยกเข้ามาเมื่อปีมะโรง เปนแต่ทั้งคุมเชิงกันอยู่ จนเข้ารดูฝนปีมะเสง พ.ศ. ๒๓๖๔ พ้นระดูที่จะเดินทัพแล้ว พระบาทสมเด็จ ฯ พระพุทธเลิศหล้านภาไลย จึงโปรดให้กองทัพกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ กับกองทัพกรมหมื่นศักดิพลเสพกลับคืนเข้ามากรุงเทพ ฯ ให้เจ้าพระยาวงศาสุรศักดิ์ คุมกองทัพตั้งรักษาอยู่ที่เมืองราชบุรีแห่งเดียว ครั้นกองทัพพระยากลาโหมราชเสนากลับเข้ามาจากเมืองถลาง โปรดให้พระยากลาโหมราชเสนา หนุนไปตั้งอยู่ที่เมืองราชบุรีอิกทัพ ๑ จนถึงระดูแล้ง ปลายปีมะเสง ทางเมืองพม่าพวกเมืองมณีบุระกำเริบขึ้นทางชายแดนข้างฝ่ายเหนือ พระเจ้าอังวะต้องถอนกองทัพที่เตรียมไว้ข้างใต้ขึ้นไปรบกับพวกเมืองมณีบุระ ฝ่ายกรุงเทพ ฯ สืบได้ความว่าพม่าเลิกทัพไปหมดแล้ว ก็เลิกการที่ได้ตระเตรียม เรื่องราวมีปรากฏดังได้แสดงมานี้. ข้อควรรู้ เกี่ยวกับคำว่า "เส้น" (ผู้เรียบเรียง) ในตำราเล่มนี้ ๑ เส้นยาวเท่ากับกี่กิโลเมตรกันแน่ ขออธิบายว่า ๑ เส้น = ๔๐ เมตร ๑๐๐ เส้น = ๔,๐๐๐ เมตร หรือ ๔ กิโลเมตร หรือ ๑ เส้น = ๐.๐๔ กิโลเมตร ๑ เส้น เท่ากับ ๐.๐๔ กิโลเมตร สูตรการแปลงเป็นกิโลเมตร กิโลเมตร = เส้น × ๐.๐๔