รักยัง (ไม่) ต้องการ (หนังสือเสียง)

"เธอ" ทำอาชีพที่สังคมไม่คิดยอมรับ แต่ "เขา" กลับฝั่งเธอไว้ในสมอง โหยหาต้องการ ไม่เกี่ยงวิธีที่จะได้เธอมา ..... เรื่องราวของ เทียนปรางค์ หนึ่งในเพื่อนแก๊งสามสาว เฌอ /ปรางค์/ตี้ .... “ทำไมวันนี้แต่งตัวมิดชิดจัง รู้มั้ยมันถอดยาก” เสียงแหบพร่าเอ่ยชิดปากบาง “ไม่ได้จะให้ถอดอยู่แล้ว ถอยไป” “ไม่” ตุลย์พูดเสียงหนักก่อนปิดปากคนที่อ้าปากจะเถียงด้วยจุมพิตร้อนแรงอีกครั้ง ร่างหนาโถมทับกายอรชร กระโปรงกลิ่นวิสกี้แสนแพงถูกถลกขึ้น มือหนาลูบไล้ขาอ่อนเนียนขาว “ผมฝึกมาหนัก ก่อนจะมาถลกกระโปรงพี่” จมูกโด่งสันซุกไซ้ลำคอระหง เขาเกลียดไอ้เสื้อคอเต่าตัวนี้นัก มันช่างขวางความสุขเขาเสียจริง มือร้อนที่ลูบไล้ใต้กระโปรงสีดำเลื่อนขึ้นมาจับเนินเนื้ออวบ หญิงสาวแม้สติจะเริ่มเตลิดเพริด กระนั้นความไม่เคยทำให้ร่างกายปกป้องตัวเองอย่างอัตโนมัติ “อย่าตุลย์” มือบางรีบห้ามความตั้งใจของชายหนุ่ม ตุลย์หยุดเล้าโลมเงยหน้าขึ้นมาจ้องดวงตากลมหวานที่กำลังตื่นกลัวไม่น้อย “เลิกทำอาชีพนี้แล้วเป็นของผมคนเดียว ได้มั้ย” “นายหมายความว่ายังไง” “มาเป็นผู้หญิงของผม” คงไม่ต่างจากบรรดาสาวในสต๊อกของชายหนุ่มสินะ “เลิกขอเงินพ่อแม่ให้ได้ก่อนเถอะค่อยคิดเลี้ยงผู้หญิง” รุ่นพี่สาวคงไม่รู้สินะว่าในวันนี้เขาเป็นใคร และเลิกแบมือขอเงินพ่อแม่มานานมากแล้ว “ผมอยากได้พี่” “แต่ฉันไม่คิดแบบเดียวกับนาย และฉันไม่มีทางยอมเป็นผู้หญิงของนาย เลิกพยายามซะ” สองมือบางผลักคนตัวโตออก เทียนปรางค์ลุกจากเตียงจัดชุดสวยให้เข้าที่ ในขณะที่ตุลย์มองเธอด้วยแววตานิ่งเย็นเก็บซ่อนบางอย่างไว้ภายใน “ทั้งหล่อ ทั้งรวย ถ้าแบบนี้ไม่ชอบแล้วอยากได้แบบไหนอีก” “ไม่ชอบ ชัดมั้ย” เทียนปรางค์ตอบเสียงชัดคำ เธอเจ็บแปลบในหัวใจอย่างเฉียบพลันกับสิ่งที่พูดออกไป “แต่ผมชอบพี่ อยากได้พี่เป็นเมียมาตั้งแต่มอหนึ่งแล้ว” “อย่ามาเพ้อเจ้อหน่อยเลย มอหนึ่งขนยังไม่ทันขึ้น ทำกระแดะอยากมีเมีย” “ตอนนั้นน่ะยัง แต่ตอนนี้อยากจะดูมั้ยล่ะ” ชายหนุ่มเอียงหน้ามองอย่างยียวน ‘ไอ้เด็กเปรต’ คำด่าตะโกนก้องอยู่ในหัว อยากจะวิ่งไปข่วนหน้าให้ขึ้นรอยนัก “วันนี้ฉันบริการนายจนคุ้มค่าจ้างแล้วและหวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก”