คนดีของปรัชญ์ (Prach's Darling)

เช้าวันหนึ่งที่ควรปกติสุขของปรัชญ์ กลับยุ่งเหยิง ปั่นป่วนสุดๆ เพราะตะกร้าหวายใบหนึ่งถูกวางไว้หน้าออฟฟิศของเขา และในนั้นมีเด็กทารกนอนอยู่ แถมยังมีกระดาษโน้ตบอกว่า หนูน้อยคนนี้เป็นลูกชายของเขา ! WTF !!! มันจะเป็นไปได้ยังไง ? ʕ´ ᴥ̥`ʔ ตัวอย่าง "สรุปว่าที่นาวจงใจทำตัวเย็นชา หลบหน้า ไม่ยอมคุยดีๆ กับพี่ เป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน...ใช่ไหม" คนถูกรื้อฟื้นความทรงจำอีกครั้งหน้าแดงซ่าน "ฉันแค่รู้สึกไม่ชอบคุณ" เธอตอบตามตรง นั่นทำให้คนรอฟังเหตุผลหน้าเหวอ "มีเหตุผลอะไรล่ะที่นาวไม่ชอบพี่" "ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ทำไมต้องถามหาเหตุผลด้วยคะ" ชายหนุ่มกวาดตามองไปทั่วร่างบอบบางของคนที่ประกาศปาวๆ ว่าไม่ชอบเขา ดวงตาฉายแววงุนงงระคนสงสัย นอกจากรู้สึกสนใจยังมีความรู้สึกอยากเอาชนะแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ เขาขยับตัวเดินเข้าใกล้เธออีกนิด "ไม่ใช่ว่าไม่ชอบพี่ เพื่อให้พี่สนใจ...เหรอ?" "ฉันจะทำแบบนั้นทำไม" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน "ไม่รู้สิ นาวอาจจะติดใจเรื่องเมื่อคืนก็เลยหาวิธีทำตัวให้พี่สนใจ อืม...ถ้าอยากให้พี่สานต่อเรื่องเมื่อคืนให้จบ...ก็แค่บอก พี่พร้อม" คนเลว...หัวก็โตแต่เนื้อสมองรวมถึงรอยหยักคงน้อยมาก ถึงคิดได้แค่นี้ ต้องมนตราด่าเขาอยู่ในใจ หน้าบึ้งหนัก พวงแก้มร้อนจัดขณะแหวใส่เขา "เลิกคิดเรื่องเมื่อคืนได้แล้วค่ะคุณปรัชญ์ แล้วก็เลิกหลงตัวเองด้วย" คนหลงตัวเองไหวไหล่เล็กๆ พร้อมกับถามในสิ่งที่ยังข้องใจ "นาวเรียกคนอื่นว่าพี่ แต่เรียกคนที่จูบกันอย่างดูดดื่มว่าคุณเนี่ยนะ ต้องเรียกพี่ว่าพี่ด้วยสิ" เขาไม่ฟังเธอเลยใช่ไหม จะพูดถึงเรื่องนั้นให้ได้อะไรขึ้นมา ได้สิ...อยากพูดก็พูดไป ไม่สนใจซะอย่าง ต้องมนตราคิดอย่างมีโมโห "ไม่อยากเรียก..." ชายหนุ่มหัวเราะกับท่าทางของเธอ "พี่มีอะไรดีน้อยกว่าคนอื่นตรงไหนกัน คาใจมากนะเนี่ย" คนถูกคาดคั้นเบ้ปาก ถอนหายใจแรงๆ ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่อยากจะเสวนาด้วย แต่ถ้าไม่คุยกับเขาให้รู้เรื่อง ผู้ชายคนนี้คงจะเซ้าซี้ วอแว ก่อกวนเธอไม่เลิกรา "ไหนคุณลองบอกอะไรที่ว่าดีของตัวเองมาสามข้อสิคะ" "อืม อันที่จริงอะไรที่ว่าดีของพี่มีเยอะมากนะ ถ้าต้องเลือกคงจะเป็น...ปากดี อันนี้นาวพิสูจน์แล้ว...เมื่อคืน" ต้องมนตราตวัดตาขุ่นใส่คนปากดี เม้มปากเข้าหากันแน่น แต่สะกดใจไว้ไม่ให้หลงกลโต้ตอบเรื่องนี้กับเขา ปรัชญ์อมยิ้มขำ จงใจกวนประสาทต่อ "อีกสองข้อคงเป็นเอวดี แล้วก็...ลีลาดีแหละ สนใจพิสูจน์บอกพี่ได้เสมอ" คนฟังหน้าร้อนผ่าวกับคนอวดอ้างสรรพคุณ เรื่องดีๆ ของตัวเองหน้าตาเฉย แถมยังยักคิ้วท้าทายอีกด้วย "ไม่พ้นเรื่องอย่างว่าเลยสักข้อ..." "เอ๊า เรื่องอย่างว่านี่แหละมันสำคัญนะรู้ไหม คู่รักตั้งหลายคู่ที่ต้องเลิกกันเพราะเรื่องนี้น่ะ" "คนที่เขาเลิกกันเพราะไม่มีความรักให้กันแล้วต่างหาก หรืออาจจะเลิกกันเพราะผู้ชายห่วยหรือผู้ชายรักอิสระ ไร้ความรับผิดชอบ" ต้องมนตราเถียงกลับทันควัน หัวใจปวดร้าวอย่างที่สุดเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ทว่าต้องสะกดเก็บความรู้สึกเอาไว้ให้มิดเม้น คราวนี้ปรัชญ์ขมวดคิ้ว สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียงนั้น จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาค้นหา "พี่แน่ใจว่าพี่ไม่เคยรู้จักนาวมาก่อน แต่ทำไมพี่ถึงรู้สึกเหมือนคุ้น...บอกไม่ถูก" "เราไม่เคยรู้จักกันหรอกค่ะ คุณปรัชญ์ไม่ต้องกังวลหรือคิดให้เสียเวลา" ต้องมนตราตัดบทด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "แล้วพี่มีข้อเสียอะไรที่นาวไม่ชอบ" คนถูกถามยกมุมปากขึ้น "คุณปรัชญ์ว่าประชากรประเทศจีนเยอะไหมคะ" "เยอะสิ ตอนเรียนคุณครูบอกว่าเยอะที่สุดในโลกเลยล่ะ" ปรัชญ์ตอบตามที่รู้ แต่งงนิดหน่อยว่าจำนวนประชากรจีนเกี่ยวอะไรในเรื่องที่คุยกันอยู่ "ค่ะ ก็ตามนั้นเลย" "หมายความว่าอะไร" "เมื่อกี้คุณปรัชญ์ถามว่าอะไรล่ะคะ" ต้องมนตราย้อนถาม แล้วอาศัยช่วงจังหวะที่เขามึนงงเดินเร็วๆ ออกจากห้องครัวไปทันที ทิ้งให้คนงงกะพริบตาปริบๆ พิงสะโพกกับเคาน์เตอร์ครัว พอสมองเรียบเรียงคำพูดของเธอจนเข้าใจเรียบร้อย เขาจึงเม้มปากแน่น ก่อนจะพึมพำออกมา "แสบ...แสบมากนะนาว สักวันพี่จะเอาคืนให้พูดไม่ออกเลยคอยดู !" . . ฝากคนดื้อด้วยนะคะ อยากรู้ว่าจะเป็นคนดีได้ยังไงฝากติดตามด้วยค่า ^___^ คุณหญิง ร่ำรวยมหาศาล