สะพานแสงคำ

สะพานแสงคำ คือสะพานซึ่งเชื่อมระหว่าง ความรักกับความชัง ความจริงกับความลวง…และ…อดีตกับปัจจุบัน… ทั้งยังคือสะพานที่จะพาหญิงสาวนาม เมษาริน ก้าวเข้าไปสู่ความจริงอันน่าค้นหา เรื่องราวอันชวนหลงใหล ของเจ้าเอื้อย “คำประพาฬ” ธิดาคนเดียวของเจ้าหลวงจักรคำแห่งเชียงพระคำกับหม่อมประไพพัชร์ และเจ้าภูแก้ว ไศลรัตน์ บุตรเจ้าน้อยศุขวงศ์และเจ้าแม้นเมืองแห่งเชียงเงิน เรื่องราวอันเปี่ยมล้นไปด้วยความรักความชังความจริงความลวงความยอมรับความริษยา...ทั้งยังพลอยพาให้เธอได้พานพบกับภาสุ...ชายหนุ่มผู้มั่นคงต่อหน้าที่ที่ได้ลั่นวาจาไว้นานแสนนาน...นานเกินกว่าใครจะคาดคิด . “จำปียืนต้นออกดอกพราว เคียงคู่กับโมกที่ทิ้งใบทิ้งดอกลงเกลื่อนกล่น ตรงกลางระหว่างจำปีกับนมแมว เป็นสะพานโค้งข้ามคูน้ำที่อุดมไปด้วยบัวหลากสี ตัวสะพานอยู่ในมุมซึ่งใกล้ตาคนมอง ราวสะพานมีลวดลายเป็นเถาไม้เลื้อยเกี่ยวพัน…ลวดลายนั้นดูสดใสอร่ามเรืองด้วยสีเหลืองจัดราวทองคำนพคุณ… แสงคำจัดจ้าจนข่มภาพแนวไม้อีกฝั่งให้มัวมน แนวไม้ร่มครึ้มซับซ้อนกลายเป็นเพียงภาพเงาเลือนราง…น่าจะมีพุ่มช้องนาง เถาการเวก บางช่วงก็เป็นใบใหญ่เขียวเข้มเป็นมันของกล้วยหลากชนิด… สะพานนั้นเคลื่อนเข้าใกล้…มันหมุนตัวเพื่อให้ปลายด้านหนึ่งเทียบที่แทบเท้า…พื้นห้องมันปลาบเป็นเงาวับกำลังจะหายไปกลายเป็นพื้นดินอุ่น ๆ ชุ่มน้ำค้าง ความอยากรู้จนยากระงับเกิดขึ้น…อีกฟากหนึ่งของสะพานแสงคำ…ด้านหลังต้นไม้หลากพันธุ์รกทึบนั้นมีอะไรซุกซ่อนอยู่?”