เจรจาต่อ-ตาย ตอน โลภะ

การทำงานของหน่วยเจรจาต่อรองในที่เกิดเหตุอาชญากรรม (Negotiation in Crime Unit :NIC) สังกัดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ขึ้นตรงต่อผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติโดยตรง ซึ่งชื่อเรื่องในแต่ละตอนนั้นจะอ้างอิงจากบาปทั้ง 7 ประการในพระคัมภีร์ของศาสนาคริสต์ (แต่เนื้อหาไม่ได้เกี่ยวข้องกับหลักศาสนาแต่ประการใด) โดยจะเรียงลำดับดังนี้ เล่มที่ 1 ราคะ เล่มที่ 2 ตะกละ เล่มที่ 3 โลภะ เล่มที่ 4 ริษยา เล่มที่ 5 โทสะ เล่มที่ 6 เกียจคร้าน เล่มที่ 7 อัตตา จะมีตัวละครหลักของซีรีส์เป็นสมาชิกทีม NIC กับแพทย์นิติเวช ในสถาบันนิติวิทยาศาสตร์และอาชญวิทยาแห่งชาติ และมีตัวละครประกอบเปลี่ยนไปในแต่ละเล่ม โดยในเล่ม 3 ตอนโลภะนี้จะเล่าถึงบาปจากความโลภ ซึ่งอาจมีต้นเหตุมาจากบาปตัวอื่นได้ด้วย เช่น โทสะ ความโลภในเรื่องนี้เป็นความต้องการที่จะได้ทุกอย่างมาเป็นของตนแต่เพียงผู้เดียว โดยไม่คำนึงถึงผู้อื่น ไม่สนใจว่าวิธีการที่ได้มานั้นจะไม่ถูกต้อง และไม่มีคำว่า ‘พอ’ ********* “เป็นนิสัยของนักเจรจาต่อรองรึเปล่า แบบต้องรู้จักคนอื่นให้มากที่สุดแต่ไม่ให้คนอื่นรู้จักตัวเอง” หัสยุทธส่ายหน้า “เป็นคนขี้อายต่างหาก” บุษบงกชหลุดขำทันที เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดีจนทำให้คนลอบมองใจสั่นชอบกล สองชั่วโมงที่แล้วยังร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า แต่ตอนนี้กลับหัวเราะร่าเริงเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นถูกใจ คนมีสติมั่นคงกว่าเพราะดื่มน้อยกว่าดูจะชอบใจกับภาพที่เห็นมากเป็นพิเศษกว่าเดิม “คุณน่ะนะขี้อาย” เธอย่นจมูก “ไม่เห็นจะรู้สึก...” เขาฮัมเพลงตามดนตรีที่กำลังเล่นอยู่ก่อนพึมพำตอบ “ดีแล้วที่ไม่รู้สึก ผมก็ไม่ได้อายคุณนี่” “หืม เลือกปฏิบัติเหรอคะ แสดงว่าฉันต้องเป็นคนพิเศษแน่ๆ” เธอยิ้มแล้วดื่มไวน์แก้วที่สี่จนหมด