วอนนางเคียงใจ

“เจ้าน่ะมันจอมหลงตัวเอง นับวันยิ่งน่าหมั่นไส้” อาเฉินหัวเราะร่วน “ถ้าพี่ไม่รักข้าอีกคน ข้าจะอยู่อย่างไร” “ก็อยู่ของเจ้าไปคนเดียวสิ อยู่ได้ไม่ใช่หรือ” “พี่สาว...อยู่คนเดียวข้าเหงา ท่านมาอยู่กับข้าดีหรือไม่” คำพูดจามาพร้อมแววตาออดอ้อน เจ้าเด็กคนนี้... “ข้ายังต้องขายข้าวต้ม ไม่ว่างจะคุยเล่นกับเจ้า” “ข้ามีเงินให้ท่านนะ ให้หมดเลยด้วย ไม่ต้องตั้งแผงขายข้าวต้มให้เหนื่อยแล้ว” “ใครบอกเจ้าว่าข้าเหนื่อย ขายข้าวต้มได้นับเงินทุกวัน ข้าสบายมาก” “น่า...มาอยู่กับข้าเถอะ ทำข้าวต้มให้ข้ากินคนเดียวก็พอ หรือถ้าอยากจะทำมากกว่านั้น ข้าก็ยินดีแต่งท่านเป็นภรรยา”