หนังสือโปรโมชั่น

ตัวละครสำคัญ ๑. หลวงกลาโหมราชเสนา (เดือน) ๒. องค์หญิง ธิดาของพระบัณฑูร ๓. สมเด็จเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์ ๔. ขุนจิตรสุนทร (ใย) ๕. ยมโดย ๖. ครูดาบ ๗. จมื่นศรีสรลักษณ์ (ฉิม) ๘. ขุนฤทธิ์ ๙. นายภูบาล ๑๐. ขุนราชมสงคราม พระบัณฑูร นั้น หมายถึงตำแหน่งกรมพระราชวังบวรสถานมงคล เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า "อุปราช" (ผู้ที่จะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินองค์ต่อไป)ในเรื่องนี้ คือเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศน์ (เจ้าฟ้ากุ้ง) "ทหารเอกพระบัญฑูร" ไม้ เมืองเดิม ได้ใช้หนังสือพระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา และประชุมพงศาวดารภาคที่ ๖๓ เรื่องกรุงเก่า กาพย์ห่อโคลงนิราศธารโศก พระนิพนธ์ของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศ สร้างเป็น นวนิยายขนาดสั้น ที่จับเหตุการณ์ตอน "เจ้าฟ้าธรรมธแบศ" ทรงลอบเป็นชู้กับ เจ้าฟ้าสังวาล ต่อมากรมหมื่นจิตสุนทร หนึ่งในเจ้าสามกรม ที่มีความแค้น เจ้าฟ้าธรรมธิเบศ จึงได้กราบบังคมทูลให้ "สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ" ทรงทราบ ทำให้เกิดการไต่สวนเรื่องนี้ขึ้น โดยเจ้าฟ้าธรรมธิเบศทรงรับว่าเป็นความจริง ทำให้ทรงถูกประหารชีวิตด้วยท่อนจันทน์ มิหนำซ้ำยังสั่งให้ ขุนจิตร์สุนทร กับขุนฤทธิ์ภักดี ควบคุมตัว องค์หญิง พระขนิษฐา(น้องสาว)ของเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์ไปคุมขัง แต่ หลวงกลาโหม ราชองครักษ์เอกรของเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์มาขัดขวางและฆ่า ขุนฤทธิ์ฯ เสียชีวิต หลวงกลาโหมพาเจ้าหญิงไปประทับที่ตำหนักของ เจ้าฟ้าอุทุมพร เสด็จฯอาขององค์หญิง ก่อนจะหนีไปหลบซ่อนตัว ในเนื้อเรื่องกล่าวถึงพระเอก คือ "เดือน" หรือออกหลวงกลาโหม ทหารเอกของเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศน์ เดือนนั้นผูกรักกับ "ยมโดย" ข้าหลวงในพระองค์หญิงธิดาในเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์ เมื่อเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศน์ต้องโทษจนเสด็จทิวงคต เดือนก็พาพระองค์หญิงและยมโดย สาวคนรักผ่าวงล้อมของกรมหมื่นจิตรสุนทรที่อ้างราชโองการมาจับกุม การในครั้งนี้ ทำให้เดือนต้องอาญาแผ่นดิน และจำต้องหลีกลี้หนีไป แม้จะมีฝีมือเป็นเอก แต่ตัวนั้นสังกัดเจ้านายผิด ชีวิตราชการก็ไม่อาจเจริญก้าวหน้า สองปีผ่านไป กรมหมื่นเทพพินิธ ชวนเดือน(ผ่านพระองค์หญิง )ให้กลับมาเป็นทหารสนับสนุนฝ่ายเจ้าฟ้ากรมขุนพรพินิต (เจ้าฟ้าอุทุมพร)ให้ขึ้นครองราช ด้วยขณะนั้นสมเด็จพระเจ้าบรมโกศใกล้เสด็จสวรรคต และเจ้าสามพระยาต่างก็ตระเตรียมผู้คนเพื่อทำการใหญ่ เวลาผ่านไป เมื่อเจ้าฟ้าอุทุมพรเสด็จขึ้นครองราชย์ไม่นาน ก็ถวายราชสมบัติให้พระเชษฐา เจ้าฟ้าเอกทัศน์ แล้วพระองค์ทรงออกผนวช เดือนเอง จึงจำต้องลี้ภัย ออกบวชตามเจ้านาย เหตุก็เพราะเจ้าฟ้าเอกทัศน์ แต่งตั้ง พี่ชายน้องชายของสนมเอกเป็นพระยาราชมนตรีบริรักษ์และจมื่นศรีสรรักษ์ ซึ่งทั้งสองเกิดลุแก่อำนาจกระทำการหยาบช้าต่าง ๆ นานา จนข้าราชการผู้ใหญ่ คิดกบฏ รวมถึงเดือนซึ่งขณะนั้นบวชเป็นพระก็ถูกเชิญมาให้เป็น คณะผู้ก่อการด้วย หากแต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด คณะก่อการกระทำการไม่สำเร็จ เดือนต้องโทษหลายปี จนพม่ายกทัพเข้ามาล้อมกรุงนั่นแล จึงได้อภัยโทษออกมาเป็นกำลังให้กองทัพ สิ่งที่น่าสลด หดหู่หัวใจซึ่งเดือนรับรู้หลังพ้นโทษก็คือ ยมโดยสาวคนรักนั้นได้ออกเรือนไปเสียแล้ว ....

พระวิกรมาทิตย์หรือพระวิกรมเสน กษัตริย์ในตำนานของอินเดียโบราณ ได้รับปากกับโยคีชื่อ "ศานติศีล" จะไปนำตัวเวตาล อมนุษย์ที่มีลักษณะคล้ายศพมนุษย์ผสมค้างคาว ซึ่งห้อยหัวอยู่กับต้นอโศก มาให้แก่ฤๅษีเพื่อใช้ในพิธีบูชาเจ้าแม่กาลี โดยมีพระธรรมธวัชผู้เป็นโอรสติดตามไปด้วย เมื่อพระองค์จับตัวเวตาลได้แล้ว เวตาลก็จะพยายามยั่วให้พระวิกรมาทิตย์ตรัสออกมาอย่างใดอย่างหนึ่งอยู่เสมอ โดยการการเล่านิทานอุทาหรณ์ต่าง ๆ แล้วให้พระวิกรมาทิตย์ตัดสินเรื่องราวในนิทานเหล่านั้น ด้วยขัตติยะมานะของกษัตริย์ทำให้พระวิกรมาทิตย์อดไม่ได้ที่จะตรัสพระราชวิจารณ์เกี่ยวกับเรื่องราวในนิทานอยู่เสมอ ผลก็คือเวตาลได้ลอยกลับไปอยู่ที่ต้นอโศกอันเป็นที่อยู่ของตน ทำให้พระวิกรมาทิตย์จำต้องกลับไปจับเอาเวตาลกลับมาใหม่ทุกครั้ง เป็นเช่นนี้อยู่ถึง 24 ครั้ง ในครั้งที่ 25 พระธรรมธวัชได้สะกิดเตือนมิให้พระวิกรมาทิตย์ตรัสคำใด ๆ ออกมา พระวิกรมาทิตย์ก็ระงับใจไม่เอื้อนพระโอษฐ์ตรัสพระกระแสใด ๆ ออกมา เวตาลจึงยอมให้พระองค์พาตนไปให้โยคีศานติศีลนั้นได้ ท้ายเรื่องของนิทานเวตาลมีอยู่ว่า ระหว่างทางที่พระวิกรมาทิตย์พาเวตาลไปหาโยคีนั้นเอง เวตาลก็ได้เปิดเผยว่าแท้จริงแล้วโยคีศานติศีลมีความแค้นกับพระวิกรมาทิตย์อยู่ ซึ่งเป็นความแค้นที่ก่อโดยพระบิดาของพระวิกรมาทิตย์ จึงหวังที่จะปลงพระชนม์ของพระองค์เสีย พร้อมกันนี้เวตาลก็แนะนำให้พระองค์ทำเป็นเชื่อฟังคำของโยคีนั้นแล้วหาทางฆ่าเสีย พระวิกรมาทิตย์ก็ได้ทำตามคำแนะนำดังกล่าว และรอดพ้นจากการทำร้ายของโยคีนั้นได้

สุภาษิตขงจื๊อ ซึ่งพระอมรโมลี สถิต ณ วัดราชบุรณ แปลไว้เมื่อ พ.ศ.๒๓๖๙ เรื่องหนึ่ง กับเรื่องนางเคงเกียงสอนบุตร ซึ่งในบานแพนกจดไว้ว่า "เป็นของพระยาศรีสุนทรโวหารคัดไว้" อีกเรื่องหนังสือสองเรื่องนี้ เป็นเรื่องขนาดเล็ก สมควรจะรวมกันได้ และในต้นฉบับสุภาษิตขงจื๊อ ยังมีเรื่องคนร้อยจำพวกจดไว้อีกเรื่องหนึ่ง แม้จะไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับสุภาษิตขงจื๊อ แต่ถ้าจะทิ้งเสียก็เสียดาย เพื่อรักษาสำนวนและความคิดของเก่า จึงได้คัดมารวมไว้ในที่นี้ด้วย ซึ่งทั้งสามเรื่องมีลักษณะเนื้อหาที่เป็นคติ สอนให้กตัญญูต่อผู้มีพระคุณ สอนให้ตั้งตนให้เป็นคนดี และอย่างอื่น อันเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่ได้อ่านแล้วไตร่ตรองนำไปปฏิบัติตาม

ในยุคเป่ยซ่งขุนนางกังฉินเรืองอำนาจ อาณาประชาราษฏร์ทุกข์ยากลำเค็ญ ภายในเขตซันตง มีซ่งเจียง หลินชง อู่ซง หลู่จื้อเซิน เป็นอาทิ ได้รวบรวมวีรบุรุษผู้กล้าซึ่งเปี่ยมด้วยคุณธรรมและความกล้าหาญ 108 คนลุกขึ้นกำจัดสิ่งชั่วร้ายแทนสวรรค์ ต่อสู้กับขุนนางที่ฉ้อราษฏร์บังหลวง งัดข้อกับอำนาจบาตรใหญ่ เพื่อความผาสุกของอาณาประชาราษฏร์ ต่อมา ภายใต้การนำของซ่งเจียง วีรบุรุษผู้กล้าแห่งเหลียงซาน ต่างก็เป็นที่ยอมรับ

ใครจะคาดคิดว่าแค่การไปขอลายเซ็นให้เพื่อนเพื่อแลกกับเซ็ตเครื่องสำอางราคาแพง จะทำให้ อิงฟ้า สาวนักศึกษาที่มีชีวิตแสนจืดชืดต้องมาพัวพันกับ เตโช แร็ปเปอร์สุดฮอต เขาชอบเธอตั้งแต่แรกเจอและขอเวลาเดินหน้าจีบเธอ 1 เดือน เพื่อให้เธอเป็นของเขาให้ได้ ระหว่างทางที่เหมือนจะไปได้สวย ต้องมาสะดุดเพราะความ "แบด" ของเตโช เขาจะเปลี่ยนตัวเองได้แค่ไหน เพราะสำหรับอิงฟ้าแล้วคำว่า โอกาส นั้นไม่ได้มีบ่อยๆ ให้เขาหรอกนะ

‘โซ กันต์ปวีร์’ นักแสดงหนุ่มที่มีฐานแฟนเหนียวแน่น จนส่ง Food Support มาให้อยู่ประจำ ใครจะคิดว่า ในกล่องอาหารเล็กๆ กับกระดาษโน้ตหนึ่งใบ จะทำให้ พระรองคนดังอยากรู้จักเจ้าของร้าน Food Sup แบบนี้ ‘วา’ นักบัญชีที่ขาย Food Support เป็นงานอดิเรก สงสัยว่าดาราคนนั้นคิดอะไรอยู่ ถึงมาวนเวียนใกล้เขา ทั้งโทรสั่งข้าว ทั้งขอให้ทำบัญชี แถมต้องสอนทำอาหารอีก มาลุ้นไปกับความรักที่เป็นความลับของโซและวา กับแผนสกัดดาวรุ่งที่คาดไม่ถึง ก็ ‘วงการบันเทิงอะเนอะ’

"มหาภารตยุทธ์" เป็นวรรณคดีอินเดียที่ชาวอินเดียแทบทุกคนต้องรู้จัก เป็นวรรณคดีที่บอกเล่าเรื่องราว การยุทธ์หรือการสงคราม ของชาวอินเดียตอนเหนือที่มักมีการรบพุ่งฆ่าฟันกัน และปรากฏสงคราม ครั้งใหญ่ขึ้นในช่วงก่อน พ.ศ. ประมาณ ๘๐๐ หรือ ๙๐๐ ปี. มหาภารตะ (महाभारत) บางครั้งเรียกสั้น ๆ ว่า "ภารตะ" เป็นหนึ่งในสอง ของมหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่ของอินเดีย (มหากาพย์อีกเรื่องคือ รามายณะ) มหากาพย์เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญยิ่งของ เทพปกรณัมในศาสนาฮินดู ในตามตำนานกล่าวว่าผู้แต่งมหากาพย์เรื่องนี้คือ ฤๅษี กฤษณไทวปายน หรือฤๅษีวยาส เชื่อกันว่าแต่งไว้ราว ๘๐๐-๙๐๐ ปีก่อนคริสต์ศักราช นับเป็นมหากาพย์ที่ยาวที่สุดในโลก ด้วยมีจำนวนคำ ๑.๘ ล้านคำ นับว่ายาวกว่ามหากาพย์อีเลียด หรือมหากาพย์โอดิสซี ของกรีกโบราณ มีเนื้อหาซับซ้อน เล่าเรื่องเกี่ยวข้องกับเทพปกรณัม การสงคราม และหลักปรัชญาของอินเดีย นอกจากนี้ มหาภารตะนี้ยังสอดแทรกความรู้เกี่ยวกับขนบธรรมเนียมประเพณี วิถีชีวิต ศาสนา การเมือง ศิลปะหลายแขนง ประวัติความเป็นมาของวงศ์ตระกูลต่าง ๆ ในเรื่อง และธรรมเนียมประเพณีการรบการสงครามของอินเดียยุคโบราณด้วย ทั้งนี้ยังมีเรื่องย่อย ๆ แทรกอยู่มากมาย ซี่งหลายเรื่องก็เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในเมืองไทย เช่น ภควัทคีตา ศกุนตลา สาวิตรี พระนล กฤษณาสอนน้อง อนิรุทธ์ เป็นต้น มหาภารตะ เป็นเรื่องราวความขัดแย้งของพี่น้องสองตระกูล ระหว่าง ตระกูลเการพ และตระกูลปาณฑพ ซึ่งทั้งสองตระกูลต่างก็ สืบเชื้อสายมาจากท้าวภรต แห่ง กรุงหัสตินาปุระ จนบานปลายไปสู่ มหาสงครามที่ทุ่งกุรุเกษตร ซึ่งมีพันธมิตรของแต่ละฝ่ายเข้าร่วมรบด้วยเป็นจำนวนมาก กล่าวกันว่านี่คือการต่อสู้ระหว่าง ฝ่ายธรรมะและฝ่ายอธรรม ความดีและความชั่ว ซึ่งในที่สุดแล้ว ฝ่ายปาณฑพก็เป็นผู้ชนะในสงครามครั้งนี้ ตัวละคร ๑. ท้าวภีษมะ โอรสองค์ที่แปดของพระราชาศานตนุ ภายหลังได้สละสิทธิ์การครองราชย์ เป็นผู้ดูแลราชบัลลังก์กุรุสู้ร่วมกับฝ่ายเการพ ภีษมะถือเป็นแบบอย่างของการเสียสละ ความรับผิดชอบ และความอดทน ๒. ท้าวทรุปัท พระราชาแห่งแคว้นปัลจาละ มีโอรสธิดาสามองค์ คือ ศิขัณฑิน ธฤษฏะทยุมัน เทราปที ถูกโทรณาจารย์ฆ่าตาย พ่อตาฝ่ายปาณฑพ ๓. ธฤษฏะทยุมัน โอรสองค์โตของท้าวทุรบท เป็นผู้สังหารโทรณาจารย์ในสงคราม ๔. ศิขัณฑิน ชาติที่แล้วคือเจ้าหญิงอัมพา กลับมาเกิดเป็นหญิง ภายหลังแลกเพศกับอสูร เป็นคนสำคัญที่ช่วยอรชุนสังหาร ภีษมะ ๕. เทราปตี (อ่านว่า ทะเรา-ปะ-ตี) ธิดาท้าวทรุปัท ภายหลังเป็นชายาของอรชุนและพี่น้อง ๖. พระกฤษณะ อวตารของพระวิษณุ สหายของอรชุน เป็นผู้ให้การสนับสนุนชี้นำฝ่ายปาณฑพ ๗. พระพลราม อวตารของพระอนันตนาคราช(บังลังก์ของ พระวิษณุอันเป็นนาค) พี่ชายพระกฤษณะ เป็นอาจารย์ของ ภีมะและทุรโยธน์ ๘. โทรณาจารย์ (อ่านว่า โท-ระ-นา-จาน) พระอาจารย์ของอรชุนและเหล่ากษัตริย์ที่ร่วมรบในสงครามบนทุ่งกุรุเกษตร ๙. ท้าวศัลยะ พี่ชายพระนางมาทรี เป็นลุงของนกุลและสหเทพ ร่วมรบกับฝ่ายเการพ ถูกยุธิษฐิระฆ่าตายในวันสุดท้ายของสงคราม ๑๐. อัศวัตถามา ลูกชายของพราหมณ์โทรณา สู้ข้างฝ่ายเการพ เป็นผู้โจมตีค่ายปาณฑพยามค่ำคืนหลังสงครามยุติ ฆ่าธฤษฏะทยุมันตายเพื่อล้างแค้นให้บิดา ภายหลังถูกสาปไห้มีชีวิตต่อไปอีกสามพันปีโดยไม่มีใครรัก (ทางฮินดูเชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่) ๑๑. กรรณะ โอรสพระนางกุนตี ถูกเลี้ยงโดยสารถี ภายหลังถูกแต่งตั้งไห้เป็นกษัตริย์แห่งแคว้นอังคะ เป็นแม่ทัพฝ่ายเการพหลังจากการตายของโทรณาจารย์ ถูกอรชุนฆ่าตายขณะที่ รถม้าของกรรณะติดหล่ม ๑๒. ฝ่ายเการพ พี่น้องฝ่ายเการพ คือโอรสและธิดาของท้าว ธฤตราษฎร์กับนางคานธารีจำนวนทั้งสิ้น ๑๐๑ องค์ ประกอบไปด้วย ทุรโยธน์ ผุ้เป็นพี่ชายคนโต ทุหศาสัน วิกรรณะ น้องชายอีก ๙๗ คน และน้องสาว ๑ คนคือ เจ้าหญิง ทุหศาลา นอกจากนี้ยังมีกรรณะ ผู้เป็นสหายของ ธุรโยซน์ ซึ่งตั้งตัวเป็นศัตรูกับฝ่ายปาณฑพรวมอยู่ด้วย หมายเหตุ คำว่าเการพนี้มีที่มาจากคำว่า กุรุราชวงศ์

พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท อดีตอธิบดีแพทย์ในสมัย ร.๓-ร.๔ ท่านเป็นแพทยาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิและเชี่ยวชาญในการแพทย์ไทย ตำราสรรพคุณยาของกรมหลวงวงศาธิราชสนิทเล่มนี้เป็นพระนิพนธ์ของพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท ผู้ทรงได้รับการยกย่องนับถือว่าเป็นแพทยาจารย์ในการแพทย์ไทย ท่านทรงค้นคว้า รวบรวม และอธิบายถึงสรรพคุณยาสมุนไพรไทยอย่างละเอียด ด้วยภาษาที่ง่ายและชัดเจน จำนวน ๑๖๖ ชนิด เช่น มะขามป้อม ดีปลี ขิงแห้ง ขิงสด สะค้าน เจตมูลเพลิงแดง พิมเสน กระวาน ผักชี ขมิ้นชัน สมอผลเล็ก สมอป่าผลใหญ่ ตรีผลา

เรื่องย่อ "ละครแห่งชีวิต" เปิดฉากด้วยภาคปฐมวัยสะท้อนภาพสังคมครอบครัวแบบระบบเจ้าขุนมูลนาย ซึ่ง "ด.ช.วิสูตร" มองว่าตัวเองช่างเป็นเด็กอาภัพนัก เหตุเพราะไม่เป็นที่โปรดของพ่อ เหมือนเป็นหมาหัวเน่า จะมีก็เพียง "ยายพร้อม" ที่เป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลและเฝ้าปลอบยามที่เขาทุกข์ใจ ยายพร้อมพูดกับเขาเสมอว่าเรื่อง "อาภัพ" และ "โชค" แม้ว่าเขาจะอาภัพในเรื่องความรักจากพ่อแม่ แต่เขาก็มีโชคทางการพนัน วิสูตรเป็นเด็กที่เกเร หัวเรือใหญ่ เจ้าคิดเจ้าแค้น และไม่เชื่อใจในเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน พอเขาอายุได้ 17 ปี เพื่อนร่วมชั้นเรียนที่ชื่อ "ประดิษฐ์" ทำให้เขารู้จักกับคำว่า "มิตรภาพ" และ "น้ำใจ" อย่างแท้จริง ซึ่งในช่วงนี้วิสูตรกับแม่มีเหตุต้องขยับขยายออกจากคฤหาสน์ของพ่อเพื่อหลีกทางให้กับผู้หญิงที่สาวกว่า "วิสูตร" ตามแม่มาอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกับประดิษฐ์ที่ฝั่งธนบุรี และได้บ่มเพาะความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับ "ลำจวน" น้องสาวของประดิษฐ์ ต่อมาประดิษฐ์ได้รับทุนไปเรียนต่อที่เมืองนอก จึงทำให้เขาขาดเพื่อนคู่ใจ ส่วนลำจวนก็ตีจากไปคบกับ "ร้อยโทกมล" หนุ่มนักเรียนนอก จึงทำให้เขาคิดอยากจะ "ไปเมืองนอก" เพื่อแสวงหาความเจริญรุ่งเรืองของต่างบ้านต่างเมืองบ้าง เขาได้พบ "มาเรีย เกรย์" สาวนักหนังสือพิมพ์ลูกครึ่งอังกฤษอิตาเลียน ได้ชักชวนให้วิสูตรเข้าสู่วงการหนังสือพิมพ์ โดยใชนามปากกา "บ็อบบี้" ชีวิตช่วงนี้ของเขาเต็มไปด้วยเรื่องการผจญภัยกับได้เรียนรู้สิ่งแปลกๆ ใหม่ๆ ได้มีโอกาสไปประเทศต่างๆ ได้สัมภาษณ์บุคคลสำคัญระดับโลก อิ่มเอิบกับความรักและมิตรภาพในแวดวงของคนหนังสือพิมพ์และได้สัมผัสกับผู้หญิงอีกหลายคน จุดหักเหของชีวิตมาถึงเมื่อวิสูตร "ประสบอุบัติเหตุ" ทำให้ต้องเลิกอาชีพนักหนังสือพิมพ์ สุขภาพทรุดโทรม ฐานะการเงินตกต่ำ จึงตัดสินใจไปตายดาบหน้าเดินทางไปเผชิญโชคในอเมริกา ซึ่งเขาได้รับพระราชทานทุนเล่าเรียนหลวงเรียนวิชาต่างประเทศที่มหาวิทยาลัยยอร์จทาวน์ แต่ก็ไม่สามารถเรียนได้ เพราะสายตาได้รับความกระทบกระเทือนจากอุปัทวเหตุรถยนต์ในครั้งนั้น เขาจึงทิ้งชีวิตนักเรียนนอกพร้อมเดินทางกลับบ้านเกิด เขาได้ผ่านญี่ปุ่นและจีน โดยมี "พอลลี เดอร์คลูด" ลูกสาวนักค้าของเก่าเป็นเพื่อนร่วมทาง วิสูตรและมาเรียพบกันเป็นครั้งสุดท้ายที่ท่าเรือเมืองเซียงไฮ้ เวลา 6 ปีที่ใช้ชีวิตในต่างแดน การกลับเมืองไทยครั้งนี้เขาไม่ได้มองว่าตนเป็นคนอาภัพอีกต่อไป เขากลับเข้าไปอยู่บ้านเดิมของพ่อ และเข้ากับพี่น้องได้ดี เขาไม่มีความน้อยใจที่ยากจน เพราะถือว่าประสบการณ์ที่เห็นสิ่งดีงามมามาก แล้วทั่วโลกสำคัญกว่าความยากดีมีจน สิ่งที่เขาค้นพบจากการแสวงหาอันยาวนาน นี้ก็คือ "การรู้จักตนเองและเพื่อนร่วมโลกมากขึ้น และสามารถปรับตนให้เป็นคนในสังคมได้มากขึ้น"

รอยไถ เป็นผลงานประพันธ์อมตะนิยาย อีกเรื่องหนึ่งของ ไม้ เมืองเดิม ที่มีชื่อเสียงหลายเรื่อง ได้แก่ แผลเก่า, บางระจัน, แสนแสบ, ขุนศึก ซึ่งเป็นเรื่องราวความรักของลือและบัวเผื่อนหนุ่มสาวแห่งทุ่งสอง เรื่องราวของลือ ชาวนาหนุ่มผู้ไม่เคยก้มหัวให้ใครในทุ่งบางเขน ลือรักชอบพอกับบัวเผื่อน สาวสวยประจำท้องทุ่ง ซึ่งเป็นที่หมายปองของอ่อน นักเลงใหญ่ผู้ร่ำรวย แม้บัวเผื่อนจะอาศัยอยู่กินกับลือจนมีลูกด้วยกัน แต่อ่อนก็ยังหวังได้ตัวเธอมาครองอยู่เสมอ ด้วยความสนับสนุนจากแม่ของ บัวเผื่อน มีเพียงบัวผัน น้องสาวของบัวเผื่อนเท่านั้นที่คอยเป็นกำลังใจให้ลือ

ไซอิ๋ว (西遊記; อังกฤษ: Journey to the West แปลตรงตัวว่า บันทึกการเดินทางสู่ตะวันตก) เป็นนิยายคลาสสิกของจีน แต่งขึ้นประมาณปี ค.ศ. 1590 ช่วงราชวงศ์หมิง ประพันธ์โดย อู๋เฉิงเอิน ไซอิ๋วเป็นเรื่องของการเดินทางไปยังชมพูทวีป (อินเดีย) เพื่ออัญเชิญคัมภีร์พระพุทธศาสนาของหลวงจีนชื่อ พระถังซำจั๋ง (อ้างอิงจากผู้มีตัวตนจริง ในประวัติศาสตร์ มีนามว่าพระเสวียนจั้ง 玄奘大師) โดยมีสัตว์ 3 ตัวเป็น เพื่อนร่วมทาง คือ เห้งเจีย (ปีศาจลิง) ตือโป๊ยก่าย (ปีศาจหมู) และซัวเจ๋ง (ปีศาจทราย) ซึ่งระหว่างการเดินทางต้องพบกับการขัดขวางของเหล่าปีศาจมากมาย ด้วยเนื้อหาที่เป็นการผจญภัย และมีสัตว์เป็นตัวเอก ทำให้ไซอิ๋วได้รับความนิยมจากหมู่เยาวชนมากที่สุดในวรรณกรรมเอกทั้ง 4 เรื่อง เป็นหนึ่งในสี่ สุดยอดวรรณกรรมจีนร่วมกับสามก๊ก(三國演義) ความฝันในหอแดง (紅樓夢) และซ้องกั๋ง (水滸傳) การ์ตูนญี่ปุ่นเรื่อง ดราก้อนบอล เป็นหนึ่งในงานที่ได้รับอิทธิพลจากไซอิ๋ว ตัวละครเอกของเรื่อง ซุนหงอคง ซุนหงอคง(孫悟空)หรืออีกชื่อหนึ่งว่า ซุนเห้งเจีย(孫行者)ตั้งฉายาตัวเองว่าฉีเทียนต้าเซิ่ง/齊天大聖 (แปลว่า มหาเทพเสมอฟ้า) ในหนังสือยังเรียกอีกว่า วานรใจ(心猿),จินกง(金公) เป็นวานรหินที่เกิดจากศิลาวิเศษซึ่ง ปริแตกและโดนลม ณ ดินแดนตงเซิ่งเสินโจว/ตังเซ่งสิ่งจิว(東勝神洲) เมือง เง่าล่ายก๊ก(傲來國) ภูเขาฮวยก๊วยซัว(花果山) เป็นอ๋องปกครองอยู่ ณ ถ้ำม่านน้ำจุ๊ยเลียมต๋อง(水簾洞) สี่ห้าร้อยปี ภายหลังใช้เวลาแปดเก้าปี เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเล ไปขอเป็นศิษย์ของพระอาจารย์สุภูติ (โผเถโจ๊ซือ/菩提祖師) ณ กายสิทธิ์มณฑป เขาองคุลีวงจันทร์ ถ้ำตรีดารา สำเร็จวิชาแปลงกายเจ็ดสิบสองอย่าง อาวุธที่ใช้คือแท่งเหล็กกายสิทธิ์ที่ได้จากวังมังกร ก็คือกระบองทองสารพัดนึก ในนิยายซ่อนนัยว่าเป็นธาตุทอง นับแต่นั้นเป็นต้นมา ซุนหงอคงอาละวาด แดนสวรรค์ ตั้งฉายาตัวเองว่ามหาเทพเสมอฟ้า ถูกพระยูไล ( พระตถาคต, พระสัมมาสัมพุทธเจ้าในความเชื่อของพุทธมหายาน) สะกดเอาไว้ใต้ภูเขาเบญจคีรี ห้าร้อยปีให้หลัง พระถังซัมจั๋งเดินทางสู่ตะวันตกเพื่ออัญเชิญพระคัมภีร์ ระหว่างเดินผ่านภูเขาเบญจคีรี (ภูเขาห้ายอด) ดึงยันต์ศักดิ์สิทธิ์ออก ซุนหงอคงจึงรอดพ้น ซุนหงอคงซาบซึ้งบุญคุณ ภายหลังได้รับการชี้แนะของเจ้าแม่กวนอิม กราบพระถังเป็นอาจารย์ ได้ชื่อใหม่ว่า ซุนเห้งเจีย(孫行者) ร่วมเดินทางสู่ตะวันตก ตลอดเส้นทางอัญเชิญพระคัมภีร์ ซุนหงอคงปราบปีศาจสยบมาร ทำความชอบมากมาย กระนั้นก็ยังถูกพระถังซัมจั๋งผู้เป็นอาจารย์เข้าใจผิด ขับไล่ออกจากกลุ่มหลายครั้งหลายครา ในที่สุดคณะศิษย์อาจารย์ทั้งสี่ เดินทางจนถึงวัดลุ่ยอิม(雷音寺) ได้รับพระคัมภีร์ ผลบุญครบถ้วนสมบูรณ์ สำเร็จมรรคผล ได้รับการแต่งตั้งจาก พระยูไล ให้เป็นชนะศึกพุทธะ (鬥戰勝佛) ซุนหงอคงมีความเฉลียวฉลาด มีปฏิภาณไหวพริบ ขี้เล่น กล้าหาญ มีความภักดี รังเกียจความชั่วร้าย ถือเป็นตัวแทนของปฏิภาณไหวพริบ สติปัญญาและความกล้าหาญในวัฒนธรรมจีน ดังนั้นซุนหงอคงจึงเป็นวีรบุรุษที่เด็กผู้ชายชาวจีนทั่วไปยกย่องชื่นชม ถังซัมจั๋ง พระถังซัมจั๋ง(唐三藏)ในนิยายเป็นตัวละครสมมติ มีความแตกต่างจากพระเสวียนจั้งในประวัติศาสตร์จริง พระถังซัมจั๋งในนิยายเดิมแซ่เฉิน มีชื่อว่ากังลิ้ว (江流兒) หรือผู้ลอยมากับแม่น้ำ มีนามในทางสงฆ์ว่าเสวียนจั้ง (玄奘) ได้รับฉายาซัมจั๋ง (三藏) ฮ่องเต้ถังไท่จงพระราชทานแซ่ถัง(唐) เป็นพระจินฉานจื่อ สาวกองค์ที่สองของพระยูไล กลับชาติมาเกิด ในนิยายซ่อนนัยว่าเป็นธาตุไฟ เขาเป็นบุตรที่ติดครรภ์ บิดามารดาประสบกับเคราะห์กรรมที่เลวร้าย เติบโตอยู่ในวัดตั้งแต่เด็ก เมื่อโตขึ้นออกบวชที่วัดฮั่วเซิงซื่อ สุดท้ายย้ายมาจำวัด ปฏิบัติธรรมอยู่ในวัดที่มีชื่อเสียงในนครหลวง พระถังขยันพากเพียร สติปัญญาสูงส่ง มีความโดดเด่นท่ามกลางหมู่สงฆ์ สุดท้ายได้รับเลือกโดยฮ่องเต้ถังไท่จง เข้าพิธีสาบานตนเป็น พี่น้องกัน ออกเดินทางสู่ตะวันตก เพื่ออัญเชิญพระคัมภีร์ ระหว่างการเดินทาง พระถังซัมจั๋งรับศิษย์ด้วยกันสามคน : ซุนหงอคง ตือโป๊ยก่าย ซัวเจ๋ง สุดท้ายผลบุญครบถ้วนสมบูรณ์ ได้รับการแต่งตั้งจากพระยูไล เป็นบุญกุศลพุทธะ (旃檀功德佛) มือถือคฑาเก้าห่วงที่เจ้าแม่กวนอิมประทานให้ กายห่มจีวรศักดิ์สิทธิ์ ตือโป๊ยก่าย ตือโป๊ยก่าย(豬八戒)เรียกตัวเองว่าจูกังเลี่ย/ตือกังเลี๊ยก(豬剛鬣) มีชื่อในทางสงฆ์ว่าจูอู้เหนิง/ตือหงอเหลง(豬悟能) ในหนังสือยังเรียกอีกว่า มู่หมู่ เดิมเป็นแม่ทัพเทียนฝง(天蓬元帥/ทีผ่งหง่วนส่วย)บนสวรรค์ แต่เนื่องจากลวนลามนางฟ้าฉางเอ๋อ(嫦娥) จึงถูกลงโทษให้มาเกิดบนโลกมนุษย์ แต่ผิดพลาดเข้าสู่ครรภ์หมู ทำให้กลายเป็นตัวคนหัวหมู นับแต่นั้นมาจึงขานแซ่ตนเองว่าจู/ตือ ซึ่งแปลว่าหมู เรียกตนเองว่าจูกังเลี่ย/ตือกังเลี๊ยก รับศีลถือบวชโดยเจ้าแม่กวนอิม ตั้งชื่อว่าอู้เหนิง/หงอเหลง แต่งงานกับลูกสาวชาวบ้านที่หมู่บ้านสกุลเกา/กอ (高)ต่อมาถูกหงอคงปราบ พระถังซัมจั๋งตั้งชื่อให้ใหม่ว่าตือโป๊ยก่าย(豬八戒) ในนิยายซ่อนนัยว่าเป็นธาตุไม้ ภายหลังผลบุญครบถ้วนสมบูรณ์ ได้รับการแต่งตั้งเป็นพุทธพิธีทูต (淨壇使者) อาวุธของตือโป๊ยก่ายคือคราดเก้าซี่ มีชื่อเต็มว่า 上寶沁金鈀 ตือโป๊ยก่ายรู้เพียงวิชาแปลงกายสามสิบหกอย่าง ซาเหอซ่าง ซาเหอซ่าง(沙和尚)มีชื่อในทางสงฆ์ว่าซาอู้จิ้ง/ซัวหงอเจ๋ง(沙悟凈) ในนิยายใช้ชื่อว่าซัวเจ๋ง(沙凈) เดิมเป็นขุนศึกเปิดม่านบนสวรรค์ เนื่องจากทำโคมหลิวหลีแตกในงานเลี้ยงชุมนุมท้อทิพย์ ทำให้เจ้าแม่ซีหวังหมู่(西王母)โกรธ ถูกเนรเทศสู่โลกมนุษย์ เป็นปีศาจริมแม่น้ำหลิวซาเหอ จึงใช้ซา (ซัว) เป็นแซ่ ในนิยายซ่อนนัยว่าเป็นธาตุดิน รับศีลถือบวชโดยเจ้าแม่กวนอิม ตั้งชื่อว่าอู้จิ้ง ต่อมาพระถังซัมจั๋งรับไว้เป็นศิษย์ ตั้งชื่อให้ใหม่ว่าซาเหอซ่าง(沙和尚) อาวุธที่ใช้คือพลั่วพระธรรมปราบมาร ภายหลังผลบุญครบถ้วนสมบูรณ์ ได้รับการแต่งตั้งเป็นอรหันต์ร่างทอง (金身羅漢)มีชื่อเต็มว่าโพธิสัตว์อรหันต์ร่างทองแปดรัตนะ (八寶金身羅漢菩薩) ม้ามังกรขาว ม้ามังกรขาว (白龍馬)เป็นโอรสองค์ที่สามของเจ้ามังกรเอ๋ายุ่น (เหง่าหยุ่ง/敖閏)แห่งทะเลตงไห่(東海)(เอ้า/เง๊า(敖)เป็นแซ่ของราชนิกูล เผ่าพันธุมังกรที่ปกครองทะเลทั้งสี่ทิศ) ในนิยายไม่ได้กล่าวถึงชื่อ และไม่ได้รับ การตั้ง "ชื่อในทางสงฆ์" ในนิยายซ่อนความหมายว่าเป็น "จิตอาชา" เนื่องจากจุดไฟเผาไข่มุกวิเศษของตำหนักมังกร มีโทษประหาร แต่เจ้าแม่กวนอิมช่วยไว้ สั่งให้รอคณะพระถังซัมจั๋งเดินทางผ่านมาอยู่ที่ภูเขาเสอผานซาน (蛇盤山)ภายหลังกินม้าขาวพาหะนะของพระถังซัมจั๋งลงไป ในนิยายซ่อนนัยว่าเป็นธาตุน้ำ หลังจาก พระถังซัมจั๋งรับไว้เป็นศิษย์ ได้ถอดเขาถอดเกล็ด แปลงกายเป็นม้าขาว (白馬) แทนที่พาหนะตัวเดิม เดินทางอัญเชิญพระคัมภีร์ ภายหลังผลบุญครบถ้วนสมบูรณ์ ได้รับการแต่งตั้งเป็นม้ามังกรสวรรค์แปดเหล่า (八部天龍馬) (ไซอิ๋วฉบับภาษาไทยแปลว่า หมู่นาคมหาเศรษฐี) ไม่มีอาวุธประจำตัว ในการออกฉากครั้งแรก ต่อสู้กับซุนหงอคงด้วยร่างมังกร ไม่ได้ใช้อาวุธ ต่อมาในการสู้รบกับปีศาจกุยมู่หลาง หลอกเอาดาบวิเศษมาจากปีศาจกุยมู่หลาง จึงใช้ดาบเป็นอาวุธ บนเส้นทางสู่ตะวันตก อัญเชิญพระคัมภีร์ สู้รบกับเหล่าปีศาจมารร้ายชนิดต่าง ๆ สุดท้ายไปถึงไซที (西天) อัญเชิญพระคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์กลับมา คณะศิษย์อาจารย์ทั้งห้า ใช้เวลาสิบสี่ปี ผจญเภทภัยเก้าเก้าแปดสิบเอ็ดประการ ส่วนที่คลาสสิกที่สุดได้แก่ซุนหงอคงอาละวาดแดนสวรรค์ (大鬧天宮)รับโป๊ยก่ายหมู่บ้านสกุลเกา(豬八戒重返高老莊)รับซัวเจ๋งแม่น้ำหลิวซาเหอ (流沙河收徒)สามสังหารปีศาจกระดูกขาว(三打白骨精)ผล ยิ่มเซียมก้วย(偷吃人叁果)ถ้ำแมงมุมผานซือต้ง(孫悟空大戰盤絲洞)ผจญภูเขาเปลวเพลิง(被困火焰山)ราชาวานรตัวจริงตัวปลอม (真假美猴王)เป็นต้น ระหว่างต่อสู้กับปีศาจมารร้าย แสดงให้เห็นความโดดเด่นต่าง ๆ ของคณะศิษย์อาจารย์ เรื่องราวสนุกสนาน ตลอดระยะเวลาหลายร้อยปี ก็ยังเหมาะสมกับทุกเพศทุกวัย

"บางระจัน" เป็นหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ในทางเหนือของ กรุงศรีอยุธยา เมืองหลวงเก่าของสยาม รัฐช่วงก่อนหน้าของประเทศไทยในสมัยใหม่ ปัจจุบัน หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่ในอำเภอค่ายบางระจัน จังหวัดสิงห์บุรี หมู่บ้านแห่งนี้เป็นที่จดจำในประวัติศาสตร์ไทยอันลือลั่นสำหรับการ สู้รบต่อต้านการรุกรานของพม่าในสงครามพม่า-สยาม(พ.ศ. ๒๓๐๘ - พ.ศ. ๒๓๑๐) เป็นอันจุดจบของอาณาจักรอยุธยา ตามประวัติศาสตร์ไทย พม่าได้ยกกองทัพบุกมาทางภาคเหนือซึ่งนำโดยเนเมียวสีหบดี ได้ถูกสกัดทัพไว้ที่บางระจันเป็นเวลาห้าเดือน การเล่าเรื่องที่เป็นที่นิยมแพร่หลายนั้นไม่สามารถเป็นจริงได้ทั้งหมดเพราะการทัพภาคเหนือทั้งหมดต้องใช้เวลาเพียงห้าเดือน(ช่วงกลางเดือนสิงหาคม พ.ศ. ๒๓๐๘ ถึงปลายเดือนมกราคม พ.ศ. ๒๓๐๙) และกองทัพพม่าทางภาคเหนือยังคงติดอยู่ที่พิษณุโลกในภาคเหนือกลางของสยาม ช่วงปลายเดือนธันวาคม พ.ศ. ๒๓๐๘ แหล่งข่าวของพม่าได้กล่าวถึง "petty chiefs" (เทียบเท่ากับ "เมือง") ได้ขัดขวางการรุกของกองทัพพม่าทางภาคเหนือ แต่ก็เป็นช่วงแรกของการทัพตามแนวแม่น้ำวังในภาคเหนือของสยาม(ไม่ได้อยู่ใกล้กับอยุธยา) ในช่วงฤดูฝน (สิงหาคม-ตุลาคม พ.ศ. ๒๓๐๘) แม่ทัพชาวพม่าซึ่งในขณะนั้นที่อยู่ใกล้กับกรุงศรีอยุธยาไม่ใช่เนเมียวสีหบดี แต่เป็นมังมหานรธาพร้อมกับกองทัพทางภาคใต้ซึ่งกำลังรอให้กองทัพทางภาคเหนือเข้ามาสมทบแล้วเข้าโจมตีกรุงศรีอยุธยา ซึ่งปรากฏว่าเหตุการณ์ที่ได้รับการตรวจสอบแล้วถึง ๓ เหตุการณ์ ได้แก่ petty chiefs ได้ต้านทานกองทัพของเนเมียวสีหบดีในภาคเหนือ การทัพของเนเมียวสีหบดีได้กินเป็นเวลาห้าเดือน และมังมหานรธาซึ่งกำลังรอคอยอยู่ ในขณะที่อยู่ใกล้กับกรุงศรีอยุธยา จึงได้รวมตัวเข้าด้วยกันเพื่อสร้างเรื่องเล่าขานตำนานของสยามนี้ การเล่าเรื่องของไทยในปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมสมัยนิยมของไทยที่ถูกปลูกฝังแน่น ภาพยนตร์ไทยเรื่อง บางระจัน ในปี พ.ศ. ๒๕๔๓ ซึ่งได้นำเหตุการณ์นี้มาแสดงเป็นละครภาพยนตร์ ภาพที่ดูโดดเด่นอีกภาพหนึ่งคือ นายทองเหม็น ชายขี้เมาพร้อมกับ ขี่ควายบ้านตัวใหญ่เข้าต่อสู้รบกับทหารพม่าอย่างดุเดือด ความทรงจำสาธารณะของการสู้รบนั้นเปรียบเสมือนกับการสู้รบในยุทธการที่อลาโมในจิตใจของชาวอเมริกัน