กลสันนิวาส

ก็แค่โอเมก้าชั้นต่ำที่ได้นอนกับเขาแค่คืนเดียว หอม...นคราได้กลิ่นหอมเย็นๆ เหมือนตัวเองกำลังเดินอยู่กลางป่าต้นสนหลังฝนตก ชื่นใจ รู้สึกดีจัง อยากดมใกล้ๆ กว่านี้...คิดแล้วก็ยื่นหน้าพร้อมก้าวขาเข้าหาอัลฟ่าหนุ่มรุ่นพี่ “เฮ้...” เจ้าของฟีโรโมนกลิ่นยอดสนใช้มือยันต้นแขนอีกคนไว้ นี่กำลังอ่อยเขาเพื่อเปิดการขายเหรอ... เมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำเรื่องคล้ายอยากเข้าหาอีกคนมากเกินไป นคราก็วางสีหน้าไม่ถูก ความอายส่งให้ใบหน้าขาวนวลเห่อร้อนจนขึ้นสี เลือดลมในตัวสูบฉีดราวกับบอกว่านี่คือสิ่งที่เขากำลังโหยหาหลังจากได้กลิ่นและสัมผัสชิดใกล้ชั่วประเดี๋ยว อาจเป็นเพราะไอแดดยามบ่ายแก่ๆ บวกกับอารมณ์วูบไหวแปลกๆ ส่งให้ใจดวงน้อยหวิวไหวแข้งขาพานอ่อนแรง มือเล็กยื่นมาเกาะแขนของอัลฟ่าหนุ่มหวังจะยืนให้มั่นก่อน “ฉันกำลังรีบ ไม่มีอารมณ์จะซื้อนายตอนนี้หรอกนะ” “ซื้อผม...” คำพูดร้อนแรงบาดหูช่างต่างจากกลิ่นชื่นเย็นจนเขาพลั้งเผลอถูกแรงดึงดูดอยากจะชิดใกล้พึ่งพิง “สามพันไม่ใช่เหรอ”