Don't Give Up อย่าหยุดรัก

สิบปีก่อนในวันที่ฝนตกโปรยปราย ลูก้า ถูก พีรดา บอกเลิก โดยไร้ซึ่งคำอธิบายและเหตุผลใดๆ เขาจำต้องแบกรับความไม่เข้าใจเอาไว้ตามลำพัง จัดการหัวใจที่บอบช้ำอย่างเดียวดาย มาวันนี้ เขาและเธอบังเอิญได้พบเจอกันอีกครั้ง เธอวอนขอโอกาสชดใช้ความผิดพลาดเมื่อครั้งอดีต เขาควรให้อภัย หรือควรเมินเฉยเธอไป เมื่อเธอคือคนที่เขาไม่อาจลืมเลือนได้เลย +++++++++++ พีรดาเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา "ฉันอยากขอโทษคุณ" รู้ดีว่าหมายถึงเรื่องใด ใจเขาไร้ซึ่งความยินดีต่อความปรารถนาอยากขอโทษ และไร้ซึ่งความอยากให้อภัย หากใบหน้ายังยิ้มให้อย่างที่ควรเป็น สิ่งที่ไม่ได้มาจากความรู้สึกข้างในใจจริงๆ เขาเพียงแค่อยากให้มันจบลงด้วยดีเท่านั้น ใช่ จบและไม่ต้องพบกันอีกเลย... เจ้าความรู้สึกเสียดแทงอกนี้จะได้หายไปสักที "ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านมานานแล้วนี่" พีรดาสะเทือนใจกว่าเดิม เหมือนคนตรงหน้าพยายามสวมหน้ากากเพื่อคุยกับเธอ หน้ากากที่ยิ้มแย้ม ทั้งที่ตัวเขาไม่เคยสวมหน้ากากใส่เธอเลยสักครั้ง "ฉันไม่ได้อยากจบแค่คำขอโทษ อยากชดใช้ให้คุณ ลูก้า ฉันขอโอกาสอีกครั้ง ขอโอกาสที่เราสองคนจะกลับมาพูดคุยกันได้เหมือนเดิม ไม่ต้องให้อภัยฉัน แต่ให้ฉันได้ชดใช้คุณเถอะนะคะ ได้โปรด" "คุณไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก" "ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันจริงจังค่ะ ให้ฉันได้ชดใช้เถอะ" "แต่ผมไม่ต้องการ" ชายหนุ่มผู้ร่าเริงมีรอยยิ้มสดใส บัดนี้นิ่งเงียบงันไร้รอยยิ้มใด เอ่ยตัดบทต่อสิ่งที่หญิงสาวกำลังจะกล่าวซ้ำซากออกมา "ถ้ารู้สึกผิด งั้นคุณก็บอกมาสิว่าคุณขอเลิกเพราะอะไร" +++++++++++ ชายหนุ่มตีหน้านิ่งขรึมเอ่ยเสียงเรียบเฉย "คุณบอกไว้ว่า อยากพิสูจน์ใช่ไหม อยากขอโอกาสจากผมสักครั้งใช่ไหม" พีรดานิ่งงัน ในที่สุด ก็ได้ยินคำที่ต้องการมานาน เขายอมให้โอกาสเธอแล้ว เธอพร้อมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้ความเชื่อใจจากลูก้ากลับมาอีกครั้ง "ไปกับผมสิ" "ไปไหนเหรอคะ" "ผมไม่บอก ทำไม ไม่เชื่อใจผมหรือไง" +++++++++++