รุ้งจันทร์ตะวันดาว

นับตั้งแต่ ภูแสนดาว นิยายเรื่องแรกของ “ดวงตะวัน” ที่ออกสู่สายตาผู้อ่านในปี พ.ศ. ๒๕๔๑ กระทั่งมาถึงนิยายเรื่องล่าสุด รุ้งจันทร์ตะวันดาว ในปี พ.ศ. ๒๕๔๕ ผู้อ่านที่ติดตามผลงานของ “ดวงตะวัน” มาตลอดคงเห็นตรงกันว่า นอกเหนือไปจากความบันเทิงสนุกสนานอันเป็นสิ่งแรกที่ผู้อ่านจะได้รับแล้ว สิ่งที่ปรากฏอยู่อย่างเด่นชัดในนิยายทุกเรื่องของนักเขียนผู้นี้ก็คือ “ประเด็นความคิด” หนักบ้างเบาบ้างสอดแทรกอยู่ในนิยายทุกเรื่องไป ใน รุ้งจันทร์ตะวันดาว “ดวงตะวัน” ได้สร้าง “ธิโมส์” ประเทศสมมุติขึ้นเป็นฉากหลักของเรื่อง นอกจากสภาพภูมิประเทศแล้ว ยังได้กำหนดรายละเอียดอื่นๆ ของบ้านเมืองแห่งนี้เอาไว้ได้อย่างน่าสนใจ อาทิ ประวัติศาสตร์ สภาพการเมืองการปกครอง ชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คน บ้านเรือน อาหาร รวมทั้งความเชื่อ ทั้งหมดนี้ “ดวงตะวัน” ได้นำเสนอผ่าน “ภาษาธิมาส์” ที่แม้ไม่มีอยู่จริง แต่ก็ถูกปั้นแต่งขึ้นอย่างสมจริง ทั้งคำทักทายและคำร่ำลาที่มีความหมายผ่านปากคำของตัวละครต่างๆ ที่โลดแล่นอย่างมีเลือดเนื้อ หากแต่เมื่อแลลอดลงไปในความเป็นนิยายอันว่าด้วยเรื่องของความรักและการแก้แค้นแล้ว รุ้งจันทร์ตะวันดาว ยังสอดแทรก “สาร” บางอย่างเอาไว้อย่างน่าขบคิด ประเด็นว่าด้วยอารมณ์กับเหตุผล หญิงกับชาย นั้นยังคงเป็นประเด็นที่ร้อนและแรงขึ้นมาได้ทุกครั้งเมื่อถูกหยิบยกขึ้นมาโต้เถียง อีกทั้งการต่อสู้ระหว่างหัวใจกับสมองในสมรภูมิชีวิตของคนคนหนึ่งก็ดูจะไม่เคยจางหายไปเลย เช่นเดียวกับประเด็นส่วนตัวและสาธารณะ ก็ยังคงผลัดกันรุกผลัดกันรับและช่วงชิงความได้เปรียบอยู่ในพื้นที่และเวลาต่างๆ อยู่เสมอ เชื่อว่าผู้อ่านหลายท่านเองก็อาจจะได้เคยล่วงเข้าไปใน “สงคราม” เหล่านี้กันมาบ้างแล้ว เช่นเดียวกับที่ศาวีรันดา ตัวละครเอกของ รุ้งจันทร์ตะวันดาว เผชิญอยู่ “ในชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยสักครั้งเลยหรือ ที่คุณทำบางสิ่งบางอย่างไปด้วยความรู้สึกล้วนๆ หันหลังให้เหตุผลและกฎเกณฑ์ต่างๆ ในโลกนี้ แล้วเดินไปบนหนทางแห่งความรู้สึกที่หลายคนอาจเห็นว่าโง่เง่าสิ้นดี แต่ถ้าไม่ทำตามหัวใจ ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่อย่างฉลาดเฉลียวไปทำไม”