หลังคืนวิวาห์

“จะ...เจ้าจะทำมากกว่านี้ก็ได้นะ” หานถิงมี่เอ่ยน้ำเสียงหงุงหงิง ฟู่เจียนจื่อใช่ว่ามิได้ยินคำอนุญาตนั้น หากขยับหูเข้ามาใกล้เพื่ออยากจะได้ยินนางเอ่ยประโยคเดิมให้ชัดๆ ผลคือถูกคนระงับอาการเขินอายไม่อยู่หยิกเนื้อเบาๆ เขาร้องคำหนึ่ง ก่อนเลื่อนริมฝีปากเข้าดูดเม้มยังเรือนปากนุ่มนิ่ม เมื่อนางเผยอปากรับเขาก็แทรกสอดเรียวลิ้นเข้าระดมปล้นชิงลมหายใจจนนางสะท้านสั่น จะต้านก็ต้านไม่สุดทางเพราะตนเป็นฝ่ายเสนอให้เขาสนอง จุมพิตบดคลึงเร่าร้อนมาพร้อมแรงกดทับจากเจ้าของเรือนร่างหนั่นแน่น หานถิงมี่ไม่อยากจะยอมแพ้ แต่จำต้องแพ้ในที่สุด เห็นนางทำตัวแกร่งกร้าวเช่นบุรุษ แต่ก็มิใช่สตรีโชกโชนในเรื่องรักใคร่ ไหนเลยจะกล้าหาญตอบโต้จนอีกฝ่ายหอบหายใจ หญิงสาวผลักใบหน้าเขาออก ฟู่เจียนจื่อยิ้มกริ่มกับนวลหน้าแดงเรื่อด้วยเลือดฝาด ริมปากนุ่มวาวฉ่ำคล้ายจะเห่อบวมอยู่หน่อยๆ หญิงสาวตวัดสายตาให้เขาก่อนซ่อนหน้างุดกับอกกว้าง “ยังจะต่อหรือไม่” เขาถามน้ำเสียงกระเส่า ไยฝีมือเจ้าไม่อ่อนดังหน้า! นางกำอกเสื้อชายหนุ่ม ส่ายหน้าไปมา หูได้ยินเสียงหัวเราะน่าหยิกให้เนื้อเขียว